Tussen update

Dag lieve lezertjes,

Hier zijn we weer met een verhaal. Er is weer meer dan een week voorbij gegaan en er is veel gebeurd. De laatste paar dagen in Budapest leken heel traag voorbij te gaan. Ik keek er heel erg naar uit om naar huis te gaan. Maar als je dan eenmaal thuis bent, dan gaat alles weer veel te snel, maar goed, zo gaat het altijd!

Donderdagmiddag, na een emotioneel afscheid van mijn wederhelft in Budapest (voor alle duidelijkheid, Kerstin), ging ik met de tram en metro naar het busstation. Kwart voor 3 kwam de bus aanrijden. Toen bleek dat er ook nog voor de bagage betaald moest worden en ik was even bang dat mijn goedkope busreis van 8 euro nu toch een duur addertje had! Ik moet wel 300 forint betalen voor mijn koffer (dit komt neer op 1 euro). Toen kon de busreis beginnen. Er werd zelfs nog een film gedraaid. Bedtime stories, maar dan in het Hongaars met Engelse ondertiteling. Op zich is het wel grappig om zo Hongaars te luisteren. Je verstaat er geen bal van, maar af en toe vang ik een woordje op wat ik begrijp, een getal of een kleur of een begroeting, dus dan ben ik heel erg trots dat ik dat in elk geval begrijp!

Met nog geen 3 uur waren we aangekomen bij het vliegveld van Wenen. Daar moest ik nog 3 uur wachten tot mijn vlucht vertrok. Bij de Mc Donalds vond ik een stopcontact en daar is dan ook altijd wel internet. Zo kon ik even facebooken en een filmpje kijken. Op mijn formulier stond dat ik 2 uur van tevoren kon inchecken, dus ik ging maar naar de incheckbalies om op het schermpje te kijken. Hier stond mijn vlucht nog niet op. Dus ik besloot eerst maar eens wat te gaan eten, want het was inmiddels 7 uur geweest. Na het eten stond mijn vlucht nog steeds niet op het scherm. Ik zag een plattegrond met een overzicht van de incheckbalies. Hier kon ik Transavia niet tussen vinden. Dan begin je toch een beetje te twijfelen. Shit, zit ik eigenlijk wel op het goede vliegveld? Ja, ik had gezien op internet dat er maar 1 vliegveld was, dus dat kan toch niet? Uiteindelijk om kwart voor 8 stond eindelijk mijn vlucht er ook op. Snel inchecken en doorlopen naar de douane. In London was ik gewend dat je gewoon meteen door de douane loopt. Hier moet je alleen wachten tot je vlucht boven het poortje staat. Zonder problemen door de douane en daarna met een heel stel Nederlanders wachten op het vliegveld. Het is dan toch altijd vreemd om weer veel Nederlands om je heen te horen. Het is maar goed dat ik alleen was, anders had ik vast heel hard iets over iemand gezegd, niet beseffend dat diegene mij kan verstaan.

Bij de balie stond een weegschaal. Mijn koffer zat zo vol dat de rits heel straks stond. Toch maar even wegen. Bijna 12 kilo! Oeh, als ze dat maar niet gaan controleren. Gelukkig was dit niet het geval. Het vliegtuig had vanuit Nederland vertraging, dus om 9 uur gingen we pas het vliegtuig in, in plaats van dat we vertrokken. We hadden allemaal stewards en ik kon het niet helpen om toch even te denken aan Gordon in ‘zie ze vliegen’. Vooral toen een van de stewards bij een klein baby’tje ging kijken, ik dacht echt, hoh, die gaat het bagagerek in! De vlucht ging verder erg voorspoedig. We waren zelfs nog eerder geland dan gepland.

En wat was het fijn om papa en mama weer een knuffel te kunnen geven. Natuurlijk is het fijn om ze te spreken via skype, maar er gaat echt niks boven een knuffel. Toen moesten we nog terug van Rotterdam naar Nijverdal. Het leuke hier aan, was dat ik mama om 00.00 kon feliciteren met haar 50e verjaardag. 1 uur waren we dan eindelijk thuis. Danique en Mariëtte hadden de pop al in de tuin gezet. Na deze even bewonderd te hebben, kon ik ook Danique en Miko weer begroeten. Na korte knuffel toch maar snel naar bed, want we hadden een lang weekend voor de boeg.

Om kwart over 7 kon ik mijn bed weer uit, want Mariëtte moest vroeg naar school en dan konden we nog even samen ontbijten. Na een croisantje toch nog maar even een uurtje slapen. Vanaf 8 uur zijn we heel druk bezig geweest met opruimen, schoonmaken, boodschappen doen en hapjes maken. ’s Avonds zouden de collega’s van papa en mama komen om te vieren dat ze samen 100 zijn geworden. ’s Middags kwamen opa en oma Mak nog even langs. Het was natuurlijk emotioneel om ze weer te zien. Even gezellig thee gedronken en daarna toch maar weer hard aan het werk. De tijd begon te dringen en er was nog zoveel te doen! Ondertussen snel een pizza naar binnen gedrukt en weer met de hapjes bezig. Wonder boven wonder was alles klaar toen de visite kwam. Veel handjes schudden van onbekende mensen. Om half 11 was ik het zat en niet meer in staat mijn ogen open te houden, dus ging ik maar naar bed.

De volgende morgen kon er lekker uitgeslapen worden. Er waren zoveel hapjes over gebleven dat we bijna niks meer aan hapjes hoefden te doen. Om 1 uur heerlijk naar de kapper en om 3 uur kwam Jantine langs. Heel erg gezellig dus! ’s Avonds hebben we stamppot andijvie met spekjes gegeten, heerlijk! Om 8 uur stond alles weer klaar voor de visite. Het was een gezellige avond en het was fijn om iedereen weer even te zien en te spreken. Toch raar dat het zo gewoon is dat je thuis bent, maar in je achterhoofd houd je dan wel een dubbel gevoel, omdat je je plekje in Hongarije ook hebt.

Zondag was een heerlijke rustige dag. Samen met Danique, Rik en Miko ben ik nog even het bos in geweest. Het was prachtig weer en dat kon je merken ook. Ik moest zoeken naar een plekje om de auto te parkeren. Met de zon op onze gezichten hebben we een mooie wandeling door het bos gemaakt. Miko was ook zeer vrolijk, vooral toen hij 3 keer door dezelfde plas was geplonsd. ’s Avonds ben ik ook nog even naar de Budde geweest. Leuk om een aantal collega’s weer te zien en te spreken.

Maandag was het tijd voor een bezoekje aan opa en oma. Na ouderwets een puzzeltje gemaakt te hebben met opa, maar weer naar huis te gaan. Het was tijd voor lunch. Mariëtte was zo druk aan het leren dat ik dacht, weet je wat, ik maak pannenkoeken. Er gaat toch niks boven koken in een vertrouwde keuken, dus het ging allemaal heel wat makkelijker dan op ons gasstelletje in Budapest.

Dinsdag kwam Sandra op bezoek. We gingen eerst naar de Jumbo, om spul te halen, zodat we muffins konden bakken. Ik had met mama zaterdag ook nog cakemix gehaald, dus die konden we ook nog maken om mee te nemen naar Budapest.

Dus wij aan de slag met de muffins. Lekker met karamelblokjes en chocola en ook nog versiering erbij. 20 minuutjes in de oven en klaar waren de heerlijke muffins! Een kopjes chocolademelk met marsmellows erbij en het is helemaal perfect. Omdat de oven nog warm was, konden we meteen de cake bakken. Dat was makkelijker gezegd dan gedaan. Ik wist zeker dat ik de mix in de kelderkast had zien staan, maar die was nergens te vinden. Ik heb zelfs Miko van zijn stoel gegooit om bovenin te kijken. Mariëtte wist het ook niet en toen ik mama belde zei zij dat hij gewoon in de kelderkast moest staan, maar we konden hem niet vinden. Nou ja, dan maar geen cake. We hebben nog snel even naar vluchten richting Budapest gekeken, omdat Sandra wil proberen om langs te komen wat ik natuurlijk erg gezellig vind! Daarna hebben we verschillende filmpjes van Ushi gekeken waarbij je ook weer in een deuk ligt. Al met al was het een hele gezellige middag.

Toen papa thuis kwam vroeg ik aan hem of hij wist waar de cakemix lag. Hij vroeg met welke auto we waren geweest. Nee, we waren niet met de auto... maar, DE FIETS! En ja hoor, in de fietstassen van mama lagen nog gewoon de pakken cakemix! Eerst lekker een stukje zalm gegeten en daarna de cake gebakken. ’s Middags had ik al mijn spullen al gepakt en ’s avonds konden we samen kijken naar een mooie route richting Budapest en verschillende hotels om te overnachten. Uiteindelijk was het plan er om naar Neuhaus am Inn te gaan en daarna door naar Wenen.

Dus woensdag nog even een paar boodschappen gedaan en daarna naar opa en oma voor weer een mascara-onder-aan-je-kin afscheid. De laatste spullen konden hierna in de auto, de GPS werd ingesteld en we konden op weg. 12 uur vertrokken we en we zouden half 8 aankomen op de plaats van bestemming. De eerste 4 uur heb ik gereden en dat ging prima. Heerlijk met 180 over de snelweg, tussen mooie landschappen door. Op een gegeven moment reden we van een helling af. Iets wits schoot langs onze auto. Nou, iemand gooit weer iets uit het raam, zegt mama. En toen kwam er nog een wit ding langs stuiteren. Het lijkt wel een ping pong bal! Hier kijk, het komt uit die aanhanger! Papa heeft maar even gebaren naar die man gemaakt dat hij moest stoppen. De afslag waar wij even pauze gingen houden, ging deze man dan ook af. We zagen hem nog de witte ballen oprapen. Het was echt een grappig gezicht, alle ballen op de snelweg. We waren alleen onze badjes vergeten, dus een potje tafeltennis zat er helaas niet in! Na een kopje koffie gingen we weer verder. Rond 4 uur ging ik achterin zitten voor een dutje. 2 uur later zaten we in een wegrestaurant van een heerlijke schnitzel met patat te genieten. 2 uur daarna waren we aangekomen bij ons hotel. We gingen naar binnen om in te checken, maar zagen geen spoor van leven bij de balie. Toen kwam er nog een stel aan die ook de receptie zocht. Toen vond mama een bordje waarop stond dat als er niemand bij de receptie was, je dan door moest lopen naar het restaurant. Daar lieten we de reservering zien. In een mandje zochten ze naar de sleutel waar onze naam op stond. Toen ze die gevonden hadden, konden we naar onze kamer. Het was een hele ruime kamer met 3 aparte bedden. Het was allemaal heel schoon en netjes. Vanuit het badkamer raam was er een mooi uitzicht op de Inn. Na een glaasje port en een klein stukje lezen, vallen je ogen dan toch heel snel dicht.

De volgende morgen zaten we na een frisse douche aan een heerlijk ontbijt. Om 10 uur stonden de koffers weer in de auto en konden we uitchecken. Daarna moesten we beslissen wat we gingen doen. Ik wilde graag naar Passau. Ik had foto’s gezien op internet en het zag er echt heel mooi uit. Dus op weg naar Passau. Het was even zoeken voor we het centrum hadden gevonden, maar dan heb je ook wat. Bij Passau komen 3 rivieren, de Donau, de Inn en de Ilz bij elkaar, het 3 rivierenpunt. Dus via de Donau liepen we richting dat punt. Toen kwamen we ook nog leuke souvenirswinkeltjes tegen en een mooi plein. Toen kwam papa erachter dat in de Dom die er stond het grootste orgel van de wereld was en dat er om 12 uur een concert was. Het was 10 voor 12, dus omkeren en richting het orgel. Hier hebben mama en ik hem een centje gegeven voor de kerk en gezegd dat hij lief moest zijn voor de andere kindertjes. Hij ging naar binnen en wij zijn doorgelopen naar de openbare wc, die hier echt heel schoon en netjes zijn. Het was wel 50 cent wat je in zo’n deur moet gooien en dan gaat hij open. Mama had er nog maar 1, dus toen ik naar de wc mocht, ging de deur op slot en toen pas dicht, zodat hij dus eigenlijk nog open was en ik gratis naar de wc kon. Via hele schattige winkeltjes liepen we terug naar het plein. Heel veel verder kwamen we niet, want de winkeltjes waren zo leuk dat we ons daar wel een hele middag konden vermaken. Om half 1 liepen we weer terug naar de kerk, waar het concert afgelopen was. Omdat we best honger hadden, besloten we ergens een soepje te eten. Naast de Dom was een café. Er stond een bord voor met een menu en dat zag er goed uit. We moesten een poortje door en in combinatie met de uitstraling van het bord kreeg ik het idee dat we echt in een soort middeleeuws bruin café binnen zouden komen. Het bleek echter het tegenovergestelde. We kwamen een soort lunchroom binnen waar de ene ruimte groen en rood was en de andere zwart, roze en wit. Het zag er zo ongelooflijk gezellig uit met allemaal kleine poefjes en tafeltjes die maar ergens neergezet waren. Er lag een groot assortiment aan taarten en gebakjes. We gingen in het roze-zwarte gedeelte zitten. Er stond een zilveren bang met een hele hoge rugleuning, dus daar ging ik zitten. Het was heel moeilijk om een keuze te maken, want er stonden hele lekkere dingen op het kaartje. Eerst dan maar wat drinken. Ik zag Bayerische Winterapfel staan en dat was een warme drank zonder alcohol. Geen idee wat het was, maar ik laat me graag verassen! Het bleek een warme, kruidige soort sinasappel drank te zijn, heel erg lekker. Uiteindelijk heb ik voor een pannenkoekensoep gekozen, omdat ik niet wist wat het was.

Ook dit bleek een goede keuze te zijn. We kregen grote kommen soep. De pannenkoekensoep was een soort groenteboullion met allemaal reepjes eierpannenkoek, heel erg lekker. Met de buik weer vol gingen we verder naar het rivierenpunt. We kwamen langs de kade veel mooie cruiseschepen tegen die over de donau varen. Bij het rivierenpunt was een prachtig uitzicht over het water met aan de overkant het golvende landschap in de prachtige kleuren van de aankomende herfst. Via de Inn zijn we weer teruggelopen door het centrum. Ik heb echt staan kwijlen bij de winkeltjes waar ze geweldige Duitse jurkjes verkochten. Jammer dat ze zo duur zijn, anders had ik er een meegenomen, gewoon voor de leuk. Tegen 3 uur zaten we weer in de auto. Het eerste uur heb ik gereden, maar toen begonnen mijn ogen heel zwaar te worden en vond ik het niet verstandig om nog verder te rijden, dus heb ik het stuur over gegeven.

We hebben heel erg moeten zoeken naar het hotel. Na heel veel rondjes rijden, kwamen we eindelijk op de plek van bestemming. Toen moest er nog wat gegeten worden. Om nog naar Wenen te gaan, was niet echt een optie, maar er was een soort winkelcentrum dichtbij, dus daar maar even kijken. Al zoekend naar het hotel hadden we al een aziatisch restaurant gezien. Toen we de verkeerde weg in waren gegaan voor het winkelcentrum, besloten we daar maar even te kijken. 10 euro voor het buffet en wij zaten aan tafel. Voor 11 euro mocht je ook nog wokken, ach ja, waarom ook niet. Dus daar zaten we, vermoeid van de reis, aan een heerlijk bordje aziatisch eten. Gefrituurde garnalen, champignons, rijst, sushi, heel veel vis om te wokken. Met andere worden een buik vol met heerlijk eten! We hebben echt genoten van al het lekkers. Bij het afrekenen kregen we nog een borreltje en een gelukskoekje (mijn zaken zullen goed gaan en zich uitbreiden). Weer aangekomen op de hotelkamer zagen we op CNN dat Kadhafi eindelijk gepakt was. We konden dus met een gerust hart gaan slapen.