Day 26 - Free drinks at Starbucks!

Aan alle mensen die me zo trouw volgen,

Ik wil graag van deze gelegenheid gebruik maken om te reageren op alle reacties die ik steeds krijg. Ik vind het heel erg leuk dat jullie elke keer lezen en ik wil jullie bij dezen dan ook bedanken voor de lieve woorden die jullie er voor mij elke keer neerzetten.
Jullie zijn top!

Oké, na dit sentimentele gebeuren kunnen we weer even verder bij waar we gebleven waren.
Woensdag was het werk best druk. We hebben deze week heel veel vroege vogels in het hotel. (nee, geen letterlijke vogels, al zitten er wel altijd heel veel duiven op het dak) Mensen die blijkbaar om 7 uur denken, laten we gaan ontbijten. Meestal komen de mensen een keer rond 8 uur, half 9, maar deze week niet. Zelf ben ik om 7 uur nog niet echt wakker. Maar als opeens de hele zaal volzit, dan word je wakkerder dan een driedubbele espresso. De meeste mensen komen tussen 7 en 9, dus op die tijden is het stuiterdruk. Dan gaat het verstand op nul en loop ik rond te racen met koffie en thee. Gelukkig mocht ik met Annabelle werken, waar ik het goed mee kan vinden, en die ook nog een beetje doorwerkt, wat op zich ook wel fijn is. Als alle drukte voorbij is, heb ik altijd het gevoel dat het al 10 uur, half 11 is. Het is dan ook altijd een domper als je ziet dat het nog maar 9 uur is. Maar je kunt wel in alle rust alles indekken voor de lunch. Er zouden 40 mensen vanuit Meeting & Events komen. Deze mensen hebben altijd een buffet. Ze halen eten, lopen geen tweede keer, maar eten en zijn weer weg, wat op zich wel fijn is.
Ik mocht achter het buffet staan. Ze hadden uitgevonden, dat de rij veel sneller slinkt als er iemand achter het buffet staat die eten opschept. Dan wordt er de vraag gesteld wat ze willen en hebben ze en nemen ze minder tijd om te beslissen wat ze willen. Ik vind het altijd wel grappig om mensen eten op te scheppen. Ik moet dan altijd denken aan die Amerikaanse films of series waar je achter het lunchbuffet altijd een lelijk persoon ziet staan die het smerigste eten opschept. Gelukkig ziet het eten er hier wat beter uit.
Als de mensen van de vergaderingen zich weer hebben terug getrokken in de zalen, begint het opruimen. Alles naar de Pantry en dan tafels schoonmaken en stoelen weer rechtzetten. Daarna het restaurant indekken en dan is het meestal al weer bijna 3 uur.
Meestal als ik vrij ben, dan ga ik langs de afdeling van M&E waar Sandra werkt. Ik wacht dan tot zij klaar is en dan gaan we samen naar boven. Omdat woensdag onze schoonmaakdag is, hebben wij ons omgekleed en zijn meteen fanatiek begonnen met schoonmaken. We kwamen tot de ontdekking dat er heel veel lege flessen stonden en die hebben we samen met de vuilnis naar beneden gebracht. Kleren opgeruimd, stofzuiger erdoor en de afwas doen. omdat we geen warm water in onze kamer hebben, gebruikten we de grote chipsbak van Michelle maar als afwasteil. Alles was weer fris en citroenig toen wij klaar waren.
We hebben gewacht op Michelle en zijn toen naar beneden gegaan voor wat eten.
Toen we terug kwamen moesten we ook nog boodschappen doen, want we hadden geen melk meer of Jus d’orange wat toch wel een eerste levensbehoefte is. Sandra en ik hadden laatst, toen we verkeerd liepen een grote Marks & Spencers (soort V&D) gezien en wisten nog wel waar die zat. Of tenminste, dat dachten we. Dus wij gingen met z’n drieën op stap. Sandra had het een beetje koud, dus ik denk, goh laat ik aardig zijn en mijn sjaal van 2.10 meter delen. Dus Sandra en ik liepen samen door de straten met 1 sjaal. Ik moest er wel aan wennen, want toen ik zei: “We gaan hier links!” en ik ging ook links, maar Sandra’s hersens verwerkten dat iets minder snel, waardoor ze half stikte.
Wij dachten, dat als we naar de Tesco gingen en daar rechts gingen, dat we dan in de goede straat terecht kwamen. Niet dus. We kwamen in hetzelfde winkelcentrumpje uit waar we de vorige keer ook verdwaald waren. Sandra en ik lachen helemaal dubbel, terwijl Michelle hoofdschuddend achter ons aanliep. Zij was nog nooit met ons op pad geweest, in een geval dat wij de ‘weg wisten’. We kwamen helemaal niet meer bij toen we het theater van Oliver zagen. Precies hetzelfde punt waar we de vorige keer verkeerd liepen. We besloten door het winkelstraatje te lopen. Daar hebben we nog even staan luisteren naar de prachtige muziek van een strijkkwintet. Toen we verder liepen kwamen we weer een bekent punt tegen. Het theater van… je raad het al: Oliver. Toen kon je Sandra en mij echt oprapen. Ondertussen zaten we nog steeds aan elkaar vast als een vrijwillige Siameestweeling. Uiteindelijk zagen we de straat waar we moesten zijn en de Marks & Spencers. Het boodschappen doen was nog meliger dan de weg vinden, want de gangpaden waren nogal smal, waar ik en Sandra dus schuifelend doorheen moesten. Maar! We hadden het wel lekker warm.
En ik zeg altijd maar zo, warmte moet je delen. En dat heb ik dus gedaan door mijn sjaal te delen, dus eigenlijk heb ik gewoon een beetje meer warmte de wereld in gebracht!
Nou, genoeg daarover. We liepen de Marks & Spencer uit. Het was heel erg grappig om sommige gezichten van mensen te zien. Als we ze raar zagen kijken, dan zei ik, gewoon in het Nederlands: “Ja, je ziet het goed. Wij zijn twee verschillende mensen, en ja, wij hebben dezelfde sjaal om!” er was ook een vrouw, die niet wist welke kant ze nou langs ons heen wilde. Wij wisten het ook niet, want Sandra ging naar links en ik naar recht. Dus besloot de vrouw er uiteindelijk maar onderdoor te gaan.
Eenmaal thuis, gingen we al onze sociale contacten even bijwerken. Sandra en ik zijn chirurgisch verwijdert van elkaar en de sjaal kon weer gewoon aan de kast hangen. Binnen geeft de verwarming toch de warmte, dus dat scheelt weer, want dan hoef ik het niet te doen.
Zoals ik al zei, waren wij onze sociale contacten aan het bijwerken. Zo heb ik via skype Leen even voorgesteld aan mijn kamergenootjes. Gezellige boel allemaal. De Titanic was ondertussen ook nog op tv, maar die heb ik al te vaak gezien. Ik moet wel zeggen dat ik die nacht snel sliep!

Donderdag was het heel erg druk, net als woensdag. Het enige verschil was, dat we al één persoon te kort kwamen, doordat hij, Wesley, ruzie had gehad met Rosy, wilde hij niet meer werken totdat hij met Patricia had gepraat. Daardoor zaten we dus al in de shit. We liepen met z’n drieën in de Lounge, waar het ontbijt was. Op het drukste moment moest Erkan een of andere bestelling gaan doen, dus liepen we nog maar met z’n tweeën. Ik was dus tafels aan het afruimen, ondertussen ook nog tafels aan het indekken om de rij die zich vormde een beetje te laten slinken. Toen begonnen mensen mij ook te overladen met vragen voor thee en koffie, terwijl Nathan dat zou doen. Hij was aan het indekken en zei dat iedereen wel koffie had, terwijl daar dus geen reet van klopte en hij stond elke keer heel gezellig te kletsen in de Pantry of te treuzelen terwijl ik nog net niet aan het sprinten was.
Ik was dus alles tegelijk aan het doen. Het voordeel is, dat mensen ook zien dat je heel erg druk bezig bent en dat ze soms lang moeten wachten, maakt de meeste niet heel veel meer uit als je ziet hoeveel moeite je voor ze doet.
’s Middags was er niet heel erg veel lunch, maar ik mocht wel weer achter het buffet staan en daarna het restaurant indekken.
Toen Sandra en ik vrij hadden, dacht ik, laat ik maar eens even kijken wie er deze maand jarig zijn! Ik moet er nu ook echt bij nadenken dat ik niet naar een verjaardag kan, maar een kaartje moet sturen.
Dus gingen wij maar eens op zoek naar een leuk kaartje voor de jarigen deze maand.
Het was wel een historische dag. We zijn geen een keer, ook niet in een winkel, verkeerd gelopen! Het was wel heel gezellig! Na het eten hebben we nog even tv gekeken en daarna zijn we gaan slapen.

Vandaag was mijn vrije dag. Ik kan al niet goed uitslapen, maar meestal ben ik ook op een vrije dag vroeg vrij, omdat je daar inmiddels aan gewend bent. Dus heb ik vandaag maar eens het beddengoed in de was gegooid. Rond half twaalf ben ik naar beneden gegaan om even aan Kelly te vragen hoe het stond met onze koelkast. Wij hebben er namelijk een waar 3 flessen inpassen en meer ook niet. Maar dat was nog steeds in progress. Ook moest ik nog even een reservering maken voor mijn ouders die in oktober langskomen en eindelijk geboekt hebben. Nadat ik dat gedaan heb, ben ik naar boven gegaan voor lunch. Sandra heeft altijd om half 12 pauze, Michelle om twaalf uur en Annabelle zou ook om twaalf uur komen, omdat ze dan vrij was. Grote lol in de kantine met Sandra en de rest van M&E. Toen zij weg waren kwam Michelle eten. Ik heb toen ook maar een lekker visje gepakt, voor alles weg was. Half 1 was Annabelle ook klaar. Het bleek echt heel erg druk te zijn boven. Michelle had zin in een chocolademelk, maar haar pauze was alweer voorbij. Dus gingen we even geld pakken en dan zou ik voor haar wel een chocolademelk halen en haar die brengen. Annabelle ging wel even mee naar de Starbucks. Het heeft een geweldige naam Starbucks maar een ongelooflijk dom systeem. Je komt binnen. Je bestelt: twee grote chocolademelk. Dan loop je door en je geeft aan degene achter de kassa door wat je besteld hebt: twee grote chocolademelk. Je rekent af en krijgt je drinken. Later keek ik op mijn bonnetje. Ik had twee chocolademelk wat 2 x 3,20 was. Voor degene die niet kunnen rekenen, das dus 6,40 in totaal wat ik moet betalen. Op mijn bonnetje stond 1 medium chocolademelk van 2,75. Ik dacht ja, dat is eigenlijk best voordelig. Twee voor de prijs van 1 medium. Toen dacht ik, wat hebben ze hier eigenlijk een verrot systeem. Je kunt hier gewoon, vooral als het druk is, twee grote koffies bestellen. Dan loop je door naar de kassa en zegt: “Ik heb 1 kleine koffie bestelt. Dan krijg je dus 1 koffie gratis en 1 voor veel minder geld.
Dus, mensen, ren (ten minste, als je op Schiphol bent of in Engeland) naar de Starbucks, want ze delen er gratis koffie, chocolademelk en alles wat daar op lijkt!!

Vanmiddag zijn we nog even naar het postkantoor geweest om wat kaartjes op de bus te doen. dus mensen, houd uw brievenbus in de gaten. Ow ja, en op verzoek van een aantal mensen is hier mijn adres:

Charing Cross hotel
Staffroom 10, Nadine Kolkman
The Strand
London WC2N 5HX

Zoals beloofd is dit verlag weer wat langer dan de vorige. Ik hoop dat het jullie genoeg geïnformeerd heeft, zo niet, dan moet je maar mailen, ik sta open voor vragen. Of ik ze ook beantwoord is een tweede, maar ik sta er in elk geval open voor.

Al het liefs uit London,

Nadine