Day 58 – My second Hospital adventure

Dag lieve mensen!

Ik besloten dat we weer op de normale dagen gaan updaten. Dat betekent dus weer mijn standaard vrije dagen dinsdag en vrijdag.
Laat ik maar verder gaan waar ik zaterdag ben gebleven.
Tegen 2 uur ben ik met Michelle naar markt geweest in Camden Town. Ontelbare kraampjes met van alles en nog wat. Het was echt heel erg gezellig! Ik heb nu eindelijk ook het horloge gevonden die ik al heel lang wilde hebben: eentje aan een ketting. Daar was ik wel heel erg blij mee.
In mijn vorige verslag had ik gezet dat ik donderdag, toen ik met mijn ouders ging eten, zonder jas op het terras had gezeten. Dit was toch niet zo’n slim idee, want ik liep dus een beetje te snotteren en te niezen. ’s Avonds hebben we rustig samen een filmpje gekeken en daarna lekker geslapen.

Zondag ging om kwart over 6 mijn wekker weer voor het ontbijt. Het was best druk, maar nog wel te doen, ondanks dat we twee mensen te kort kwamen, die niet op kwamen dagen.
Tijdens lunch was er eigenlijk niks te doen. Gandima, een nieuwe werkneemster stond in het restaurant en ik was met Cyan bezig bestek aan het poleren, wat erg gezellig was. Tot Barry binnenkwam met de mededeling dat hij me nodig had in de lounge. Ik dacht dat het dus druk was. Totdat ik in de lounge kwam en zag dat er 1 tafel zat. In het restaurant was ook 1 tafel. Ik denk dat Barry de stress van zoveel tafels gewoon niet aankon, vandaar dat ik maar even die ene koffie heb gezet wat nodig was.
Toen het drie uur was, heb ik me snel omgekleed en nog even mijn mail gecheckt. Een half uurtje later belde Annabelle op dat ze al beneden in een cafeetje zat met haar zus. We hadden afgesproken om naar de kerk te gaan. Daarvoor moesten we wel ongeveer een half uur reizen.
Na een bakje koffie met scones zijn we in de metro gestapt. Daarna in de bus richting de kerk.
Het was in een schoolgebouw. Heel klein met vooral jonge mensen. Iedereen die je tegenkwam stelde zich voor. In zo’n kleine gemeente merk je natuurlijk snel genoeg als er nieuwe mensen zijn.
We hebben leuke liedjes gezongen en daarna kwam de preek. Tijdens de liedjes lopen de kleine kinderen gewoon door de kerk en staan ze voor in de kerk te dansen, wat ik wel grappig vond. Alles was heel erg spontaan. Als je iets wilde zeggen tijdens de preek of tijdens het gebed dan deden mensen dat. Na de preek zongen we nog spontaan Amazing Grace, omdat degene die de dienst leidde dat een mooi nummer vond, zongen we dit accapella. Het was leuk om zo’n dienst voor een keer mee te maken, maar ik zou er niet elke keer naartoe kunnen. Je wordt er wel vrolijk van, maar ik denk dat het een beetje té is. Iedereen mag natuurlijk geloven wat hij of zij wil en als je dit heel duidelijk wilt laten merken, moet je dit vooral doen, maar ik vind dat het ook iets persoonlijks is. als je iemand vindt waarmee je erover kunt praten of waarmee je samen kunt zingen of bidden, zoals je in de kerk doet, dan moet je dat vooral doen, maar ik denk dat het iets persoonlijks is en dat je mensen die niet geloven best kunt vertellen over je geloof, maar als iemand nergens is gelooft, dan respecteer ik dat. Ik zie deze mensen in deze kerk er wel voor aan om andere mensen ook van geloven proberen te overtuigen. Maar wat heb je aan gedwongen liefde voor iets waar je eigenlijk niet in geloofd? Ik denk dat ik vooral daarom niet elke week naar zo’n kerk zou kunnen. Ik vind het leuk om verschillende culturen te ontmoeten, maar ik wil ook graag mijn eigen cultuur behouden.
Na de dienst ben ik alleen terug gereisd (Anna en Alia (haar zus) moesten de andere kant op). om negen uur was ik thuis en ben toen ook meteen gaan slapen.

Maandag ging de wekker om 6 uur. Omdat ik vorige week elke keer om 7 uur was begonnen, was ik zo stom er gisteravond ook vanuit te gaan dat ik om 7 uur moest beginnen. Ik had dus een kwartiertje om me klaar te maken. uiteindelijk is dit ook wel gelukt.
Op het werk hadden we eigenlijk net te weinig mensen, maar dat was gewoon even doorlopen. Al merkte ik dat de verkoudheid nu echt opspeelde. Cyan heeft tegen half 11 dan ook gezegd dat ik naar huis toe moest, omdat ik er gewoon niet uitzag. Dus na het ontbijt ben ik mijn bed weer ingedoken. Nathan zei dat ik weg mocht, maar dan had ik wel een briefje nodig van de dokter. Ik had aan Sandra gevraagd of zij dan met me mee wilde.
Dus om half 3 maakte Sandra me wakker en gingen we op weg. We hadden uit voorzorg een boek meegenomen, want er was een grote kans dat we lang moesten wachten. Na een half uur waren we aan de beurt bij de balie.
De man achter de balie vroeg wat er aan de hand was, dus ik legde hem uit dat ik goed verkouden was en dat ik een briefje nodig had voor mijn werk. Ja, daar deden ze in dit ziekenhuis niet aan. Oké… en nu? Er was wel een organisatie waar ik me dan moest registreren en die konden wel een briefje voor me regelen. Maar je kreeg meestal een briefje als je langer dan een week ziek was. Simpelweg, omdat je eerder geen briefje nodig had. Hij zei dat ik ook wel kon wachten op een dokter, maar dat zou 2 tot 3 uur duren. Ik zei dat ik geen dokter nodig had om me te vertellen dat ik verkouden ben.
Dus wij met een telefoonnummer weer naar het hotel gegaan. Daar hebben we eerst maar even Patricia opgezocht om te kijken wat zij zou zeggen. Ze legde uit dat Vidur (operations manager) had gezegd dat ik een briefje nodig had. Dus dan maar weer naar boven. Ik bedacht me dat ik Peter van de receptie wel even kon bellen, want als je ziek bent moet je de dutymanager bellen, wat door de week Peter is. dus ik het hele verhaal aan Peter uitgelegd. Hij zei dat hij Vidur wel zou bellen en dan zou hij mij terug bellen. Terwijl ik aan het wachten was, kwam Laura vragen of ik mee ging eten, maar ik hoefde niks. Ze vroeg of ik niet lekker was, dus ik heb het hele verhaal maar even uitgelegd. Zij kwam met de mededeling dat ik me bij de organisatie helemaal niet kon inschrijven. Dat wilde zij toen ook doen, maar ze registreren niemand die niet langer dan een half jaar in London is en ook niet als je niet langer dan een half jaar geregistreerd staat. Daar was ik dus mooi klaar mee, maar ja, als ze een briefje nodig hadden, dan kon ik dat toch echt niet krijgen.
Peter heeft niet meer teruggebeld, maar ik zie vandaag wel even verder. Ik lig dus nu nog steeds in mijn bed, terwijl het toch al half 1 is. Ik wilde eigenlijk vandaag van alles gaan doen, maar heb er gewoon geen puf voor. Ik denk: dat doen we morgen wel weer. Vandaag doen we nog gewoon even rustig aan en morgen zien we wel weer verder.
Jullie horen dus als het goed is vrijdag weer van mij. Ten zij ik echt iets verschrikkelijk spannends heb te melden.
Tot slot wil ik nog even vragen om een minuut stilte. Ik heb gisteren namelijk te horen gekregen dat er een goede vriend is overleden die in onze garage woonde:

De Frituurpan.

Ik wil mijn gezin en iedereen die hem nabij stond en van hem genoten heeft dan ook heel veel sterkte wensen.

Liefs, Nadine