Day 41 - London, the city of twisted ankles

Lieve lezeraars.

Voor ik mijn spannende verhaal van het ziekenhuis ga vertellen, zal ik eerst even de rest van de week updaten. Voor degene die meteen naar het spannende gedeelte willen, ga naar de volgende alinea. Ik zal beloven dat ik het eerste gedeelte kort houd.
Laat ons beginnen met woensdag. Voor ontbijt hadden we te weinig mensen en dus was het heel chaotisch. Ik was aan het heen en weer rennen met kopjes en bestek, zonder dat ik eigenlijk besefte wat ik aan het doen was.
Na de pauze moest de hele Lounge ingedekt worden voor Afternoon Tea, dus dat heeft me wel even zoet gehouden. Toen we vrij waren, hadden Sandra en ik zin in een film, dus zijn we maar even een film gaan halen. Die hebben we ’s middags gekeken.
Donderdag, zie je, ik zei toch dat ik snel zou gaan! Ik ben op tijd gaan slapen, dus ik was heerlijk uitgerust. Het ontbijt verliep iets beter dan gisteren. Aan het einde van de ochtend kwam er een meneer naar de Host toe, dus ik vroeg om zijn kamernummer. Op het formulier zag ik Maassen staan. “Are you Dutch sir?” “Yes” “Ja, dat dacht ik al.” Altijd leuk om mensen dan heel raar te zien kijken! Ik had alleen wel moeite met mijn Nederlands. Ik ben helemaal gewend om tegen gasten Engels te praten. Dus half Engels en stamelend Nederlands heb ik het ontbijt uitgelegd en hem koffie aangeboden. Ik ben benieuwd hoe dat gaat als ik weer terug ben! Ik denk dat dat heel er wennen is.
’s Middags heb ik gewassen, afgewassen gelezen en geslapen. ’s Avonds, na de gebruikelijke film van 9 uur, I Robot, ben ik in mijn bed gaan lezen. Mijn boek was heel spannend (Twiglight, Lau, die moet je lezen, ik weet zeker dat je hem geweldig vindt!) en ik was de volgende dag toch vrij. Om kwart voor twaalf ging opeens de telefoon van onze kamer.
“Hello, this is Nadine speaking” “Yes, where can I check my messages? “ “Sorry?” “Where can I check my messages?” “euhm, I don’t know, but you need to dial 125 for reception” “Oke, thanks”
Ik dacht, oké, het is maar goed dat ik morgen vrij ben, anders was ik nu helemaal niet blij geweest, want dan was ik wakker gebeld. Het blijkt dat wij een nummer hebben, dat heel veel op de receptie lijkt. Als ze de 2 2x indrukken, dan bellen ze dus naar onze kamer. Toen ik vrijdagmorgen weer iemand aan de telefoon had, die receptie moest hebben, heb ik maar de hoorn eraf gelegd.
Vrijdag was ik vrij. Ik heb maar eens lekker uitgeslapen. Daarna heb ik met Annabelle gegeten en daarna zijn we bij de Starbucks gegaan. We hebben gezellig geklets en hebben er in totaal twee uur gezeten. Ik merk dat als ik een tijdje achter elkaar aan het praten ben, ik er helemaal niet meer over nadenk en het Engels net zo makkelijk gaat als het Nederlands. Sommige woorden weet ik dan moet, maar samen kom je er dan toch wel uit.
Daarna ben ik samen met Sandra nog even gaan winkelen. We moesten we opschieten want haar vader zou komen, inclusief mijn spullen. Toen we bij de Tesco waren, smsde hij dat hij er was. Dus wij zijn naar het hotel gesprint. Snel ingecheckt, naar de kamer gegaan en de spullen bekeken. Mijn badjas en eigen kussen, een grote zak pepernoten en natuurlijk, niet te vergeten, mijn honderd foto’s voor mijn muur! Die heb ik er dus ook meteen aangeplakt. Het resultaat is echt geweldig, waar ik nog wel even een foto van maak. Al mijn vriendjes en vriendinnetjes en familie hangen nu aan mijn muur. Ik kijk zelfs op dit moment tegen jullie aan en denk aan jullie.

Goed. Laat ons beginnen bij het spannende gedeelte…
Er was eens, in een hotel aan de andere kant van de Noord Zee een stagiaire. Voor het ontbijt moest ze om kwart voor 6 opstaan. Omdat ze de nacht ervoor wakker was gehouden, door mensen op de gang, had ze maar 3 uurtjes slaap gehad. Daarom had ze eerst een kop sterke, koude koffie nodig. Daarna kon ze aan het werk. Het was druk en ze moest hard werken! Ze rende heen en weer met schone en vieze borden en maakte zo snel ze kon de tafels weer klaar voor de volgende gasten. om de twee uur had ze een kop van haar speciale, sterke, koude koffie nodig. Dus toen de cafeïne weer uitgewerkt was, ging ze opnieuw koffie maken. in de Pantry waar ze werkte zat een lek in het dak. Daardoor was de vloer nat. Voor ze het wist zat ze op de grond en had ze nog maar een halve bak koffie over. Hup, opstaan, afdrogen en doorlopen. Na een uurtje begon toch haar enkel een beetje te steken. Toen ze duizelig begon te worden en een flauwval partij aan voelde komen en die ze graag wilde voorkomen. Dus pakte ze een emmer met ijs en water, om daar haar voet in te koelen. Uiteindelijk had ze toch maar geaccepteerd dat ze zo niet kon werken en is ze naar boven gestuurd. Een vriendelijke collega kwam eten brengen en daarna is ze naar het ziekenhuis gegaan met haar torenkamergenootje. Gezellig in een Londonse taxi, waar jammer genoeg geen Elmo op stond. In het ziekenhuis werd ze op een bankje neergezet en moest ze wachten op een rolstoel. Ondertussen was de meligheid toegeslagen. De rolstoel stuurde heel raar, dus moest Michelle de rolstoel trekken in plaats van duwen. Bij de eerste hulp werden ze heel snel geholpen. Er werden foto’s gemaakt, waarop ze natuurlijk wel lief heeft gelacht.
Op de foto konden ze zien dat er niks gebroken was. Waarschijnlijk was er wel een pees of spier gescheurd, waardoor ze krukken mee kreeg en 7 tot 10 dagen rust moest houden.

Einde!

Nu zit ik dus op mijn bed met mijn voeten omhoog en krukken naast mijn bed en een fles drinken op de grond. ik ben het met krukken lopen en hinkelen van de trap af gelukkig nog steeds niet verleerd, wat alweer scheelt.
Ik wil dit verslag graag afsluiten met een toast.
Dames en heren, mag ik even uw aandacht! Ik wil een toast uitbrengen op London, de stad van de verzwikte enkels!

Liefs, Nadine