Day 55 – Musical 2 - Sister Act

Dag lieve mensen,

We zijn weer terug van weggeweest. Ik kwam er met een schok achter dat ik al een tijdje niet had geschreven.
Dit verhaal had ik verschillende titels kunnen geven:
My week at switchboard
A weekend with mum & dad
Hello, goodbye
En ga zo nog maar even door. Ik heb uiteindelijk toch gekozen voor Sister Act, omdat dat toch wel een echt hoogtepunt was. Maar laat ons beginnen bij het begin:

Woensdag
Vandaag moest ik weer werken bij Switchboard. Ik was toen ik opstond heel erg moe, want ik had heel erg slecht geslapen, doordat mijn enkel ’s nachts maar bleef steken. Ik mocht vandaag wel de hele dag de telefoon doen, terwijl Estelle naast me zat en bezig was met papierwerk. Na de pauze mocht ik weer naar Sales toe. Maar na een uurtje ben ik naar huis gegaan, want ik was heel erg moe en werd een beetje vervelend van mijn enkel. Toen ik boven was, ben ik maar meteen naar mijn bed toe gegaan, waar ik dan ook meteen in slaap viel. Toen Michelle ging eten heeft ze me wakker gemaakt en ben samen met haar naar beneden gegaan. Na het eten heb ik nog even film gekeken en ben daarna weer gaan slapen.

Donderdag
Vandaag had ik late dienst, dus ik kon lekker uitslapen. Om half twaalf ging ik ontbijten / lunchen. Om twaalf uur was Annabelle ook vrij, dus gingen we samen naar de Starbucks, waar we weer twee uur hebben gezeten, pratend over van alles en nog wat. Daarna moest ik aan het werk. Het was de hele avond heel erg rustig. Ik heb de mensen van de nightshift meegeholpen met hun dagelijkse bezigheden en om elf uur ging ik naar boven.

Vrijdag
Deze dag ging eigenlijk hetzelfde als donderdag. Om half twaalf eten, daarna met Annabelle naar de Starbucks en daarna werken. Vandaag zouden er twee collega’s weggaan, die hun stage erop hadden zitten. ’s Avonds hadden ze dus hun afscheidsfeestje. Peter zei tegen mij dat als ik weg wilde, dat dat wel goed was, omdat er een feestje was. Het was niet druk, dus ben ik om 10 uur, samen met Laura naar boven gegaan. als het druk was geweest, dan was ik niet gegaan, maar het was net zo rustig als gisteren, dus dat kon wel vond ik.
Het feestje was best gezellig. Er waren niet heel veel mensen, maar het was gezellig. Om twee uur heb ik afscheid genomen van Robin en Gijs en ben gaan slapen.

Zaterdag
Vandaag was ik vrij. Ik kon inmiddels weer een beetje normaal lopen. Om 1 uur ben ik samen met Annabelle naar Oxferdstreet geweest was heel erg gezellig was, zoals altijd. Zo kwamen we in een winkel met mutsen en hoedjes, dus gingen wij die even passen. Komt er een enge vent naar ons toe die opeens zei dat rose met zo goed stond. Ik deed dus meteen de muts weer af. Zodra er mensen naar me toe komen in een winkel, heb ik al heel snel de neiging om de winkel zo snel mogelijk weer uit te komen. Toen we bij de Claire’s kwamen, hadden ze daar een knalroze, laat-je-ogen-tranen muts. Annabelle zei dat ik eigenlijk terug moest lopen naar de vorige winkel en moest vragen of deze ook mooi stond. Dat heb ik maar niet gedaan, want dan zou het alarm afgaan en ik had geen zin in gezeur.
Om half 5 was ik weer thuis. We hebben een filmavond gehouden en hebben 4 films achter elkaar gekeken:
Bee movie, Flushed away, Antz en Brother bear.
We hebben natuurlijk dubbel gelegen om deze geweldige domme humor

Zondag
Vandaag hebben we eigenlijk niet zo heel veel gedaan. Ik zou eerst met Annabelle naar de kerk gaan, maar ze had vannacht maar heel erg weinig slaap gehad, dus ging ze naar haar broer om daar te slapen, maar ze had zich verslapen en was nog steeds erg moe, dus hebben we maar afgesproken voor volgende week (sorry Peter, ik zal morgen echt gaan!).
Maar hierdoor kon ik wel mee naar de Pizzahut waar we met een heel stel gingen eten. Het was erg gezellig. De bediening daar vind ik daar nog steeds een beetje apart, maar ja, het is ook maar de Pizzahut. De pizza was wel heel erg lekker. Portobello’s met kip en pestosaus.
Als dessert heb ik nog een warme chocolate chip cookie met Sandra gedeeld.
Verder hebben we die avond ook niet veel meer gedaan.

Maandag
Vandaag had ik weer vroege dienst. Ik zat nu alleen achter Switchboard met de vroege dienst. Ik vond het erg leuk, al was het wel een beetje rustig. Als het bij de conciërge ook rustig was, dan kwam Adriane wel eens bij me zitten. Hij vroeg me hoe het ging en ik vroeg dat ook aan hem en hij zei, ja, redelijk en toen vertelde ik hem to look on the bright sight of life. Hij zei dat ik daarin gelijk had. Ik zei ja, dan moet je nu dus naar rechts kijken. Eerst snapte hij het niet, maar toen hij doorhad wat ik bedoelde, begon hij hard te lachen. (voor de mensen die dit nu niet snappen: ik zat rechts van hem.) Ik was inmiddels ook al aan het aftellen voor als mijn ouders zouden komen. Ik heb nu wel mensen ingecheckt wat heel cool was. Als mensen inchecken voor 2 uur, dan komen ze, als de kamer nog niet schoon is, op Queue te staan. De mensen van de receptie geven de kamernummers door aan mij en ik geef weer door aan de Housekeeping dat deze kamer op Q staat, zodat ze deze eerder schoonmaken. Ik hou dan via de computer in de gaten als de kamer op inspected staat, want dan moet ik de gast inchecken. Dan klik ik op inchecken en zorg ervoor dat de sleutel geactiveerd wordt. Ik was wel heel trots op mezelf toen ik eenmaal doorhad hoe dat moest. Ik ben ook nog heen en weer gerend voor gasten waarvan de sleutel niet werkte.
Om 4 uur werd het net een beetje druk, zodat ik om half 5 thuis was. Ik heb toen op mijn kamer gezeten tot Michelle weer terug kwam, want die was naar het ziekenhuis geweest, omdat ze zich niet lekker voelde en ze wilde graag uitsluiten dat ze de pig flu had. Ik kan nu eventjes niet op het Nederlandse woord komen. Dat heb ik de laatste tijd wel vaker. Vooral nu Robin en Gijs weg zijn. Zij waren de enige Nederlandse mensen in het restaurant, dus als ik werk praat ik alleen maar Engels. Toen Michelle thuis kwam heb ik nog even haar verhaal aangehoord. Ze had niet de Pig flu, maar gewoon een stevige griep, wat alweer een opluchting was. Daarna ben ik eigenlijk ook gaan slapen. Ik ben de laatste tijd wel heel moe, maar dat komt natuurlijk ook dat er al heel veel energie gaat naar het helen van je enkel, en dan ook nog werken, ik zou denk ik wel een hele dag kunnen slapen.

Dinsdag
Vandaag was mijn laatste dag bij Switchboard. Ik had late dienst. Ik ben eerst met Sandra naar West End gegaan om kaartjes te halen voor Sister Act. Sandra moest nog kaartjes halen voor Hairspray, maar die hadden ze niet meer met korting, maar die zouden ze wel hebben als ze ze gewoon donderdag zou gaan halen. Maar dan moest ze werken om 10 uur, dus heb ik beloofd om dan kaartjes voor haar te halen.
Daarna was het ook weer bijna tijd om te gaan werken.
Om 3 uur moest ik beginnen, maar eerst was het rustig. Peter had wat problemen met een rekening die naar een groep was gestuurd, maar die ze per persoon wilden, dus die hele rekening moest opnieuw opgezet worden. Het is een beetje ingewikkeld, maar het komt erop neer dat ik alles opnieuw in het systeem heb ingevoerd, maar dan per naam. Het was uiteindelijk half 12 dat ik wegging. Ik wilde nog wel langer blijven, maar ik moest de volgende dag ook weer vroeg beginnen, dus heeft Anne-Laure het voor mij afgemaakt.

Woensdag
Vannacht weer heel slecht geslapen, ik weet niet waarom, maar ik werd telkens wakker. Twee keer kwam dit door kramp in mijn benen, wat niet erg fijn was.
Vanmorgen stond ik om 7 uur bij het ontbijt. Het was een grote chaos. De vaatwasmachine in de pantry deed het niet, en we hadden geen bestek. Daarom kreeg ik de taak om het bestek te gaan zoeken en te poleren. Uiteindelijk heb ik het bestek gevonden. Het stond in een grote bak bovenop de melkmachine. Ik ben dus als een gek gaan poleren. Toen Anna de keuken inkwam om koffie te halen zei ze: so this is your Welcome back?
Ik dacht, ja ik denk het wel. Ik heb uiteindelijk anderhalf uur bestek gepoleerd, totdat mijn handen helemaal week waren van het warme water en mijn vingers stijf.
Het ontbijt zelf was ook een grote chaos. We hadden een nieuwe werknemer die ik dus absoluut niet mag. Hij wordt heel erg gestrest als er ook maar 2 gasten zitten, waar ik dus weer niet tegen kan. hij druk twee kannen koffie in mijn hand met de mededeling: deze zijn leeg. Dat is fijn dat ze leeg zijn. Oh, wil je dat ik ze bijvul? Dat kun je ook gewoon vragen hoor, want ik was eigenlijk bezig met indekken.
Toen hij in de pantry was om bestek bij te vullen, zei ik dat hij even een dienblad mee moest nemen om de messen op te leggen, want hij wilde ze zo in zijn hand meenemen.
Hij zei: oh, ja, is goed. En liep vervolgens doodleuk door. Szaby lag helemaal dubbel terwijl ik meneer stomverbaasd na stond te kijken. Ik vroeg Szaby of het aan mij lag, dat ik niet duidelijk genoeg was, of dat het gewoon aan hem lag? Szaby bevestigde mijn gevoel en zei dat het aan hem lag. Ik denk dat hij mij ook niet echt mag. Ik hoop dat hij nog een keer tegen me uit gaat vallen in het Duits (hij is namelijk Duits) want dan kan ik hem doodleuk vertellen das ich Deutsch verstehe.
Om twaalf uur ben ik meteen naar boven gegaan om eerst eens even te slapen, want dat had ik dus niet echt gehad ’s nachts. Daarna voelde ik me wel iets beter.

Donderdag
Vandaag was mijn dag. Ik had de hele week mensen al gek gemaakt met nog 3 dagen, nog 3 nog 1 en nu was het dan eindelijk zo ver. Ik stond de hele morgen te stuiteren. Ik had het gevoel dat ik 2 kannen koffie ophad. Ik deed Annabelle elke keer verslag: ze zitten nu in de lucht. Ze zijn weer geland. Ze zitten nu in de trein. Nog twee uur en dan zijn ze hier!
Om half twaalf moest ik Micheal vervangen in de Club lounge, zodat hij pauze kon gaan houden. Om tien voor twaalf wilden twee dames afrekenen. Daarna vroegen ze waar de wc was, dus die wees ik ze even. Ik zag van buiten een flits komen en toen dacht ik: dat kan bijna niet missen. En ja hoor, wie zat daar op de bank, mijn moeder. Ik zei dat ze nog heel eventjes moesten wachten. Om twaalf uur, kon ik ze dan eindelijk na twee maanden weer een knuffel geven. Wat was dat een goed gevoel!
Ik heb ze maar meteen even een rondleiding gegeven en voorgesteld aan collega’s en Sandra. Daarna zijn we naar hun kamer gegaan. ze hadden een Junior Suite gekregen, dus een ruimere kamer met een zitgedeelte, kastgedeelte en een grote badkamer.
Daarna zijn we naar mijn kamer gegaan, waar ze kennis konden maken met Michelle, die nog steeds in bed lag en even mijn kamertje konden zien. Ik kon me ondertussen even omkleden en daarna zijn we op pad gegaan. het was prachtig weer buiten, dus we hebben eerst maar eens lekker op een terrasje wat gegeten. Helaas hadden ze de parasol uitgeklapt, waardoor we in de schaduw zaten en dat was toch wel een beetje fris, maar ik had geen zin om mijn jas uit mijn tas te halen. Het eten was erg lekker. Daarna zijn we doorgelopen naar de Thames waar we foto’s hebben gemaakt bij de Sfinx. Daarna zijn we doorgelopen naar het hotel, waarnaar we weer doorgingen naar Harrod’s. Daar hebben we erg gelachen om de geweldige kleren die ze daar hebben voor honden. De mooiste, die ik eigenlijk wel mee wilde nemen voor Purdy, was twee halve broodjes die werden verbonden door een rode zigzaglijn. Eerst zag ik niet goed wat het was, maar toen ik ontdekte dat de rode lijn ketchup voor moest stellen en het pakje dus een hotdog was, lag ik helemaal dubbel. ik dacht, ja, dat is het enige wat purdy nodig heeft om een echt worstenbroodje te worden!
Nadat we een uitgang hadden opgezocht, zijn we de metro weer ingegaan naar Charing Cross. We hebben nog even bij de Subway een heerlijk broodje gehaald en een flesje wijn bij de M&S en hebben op de hotelkamer lekker gegeten. We hebben nog even met Danique en Miko geskypt. Miko vond het niet zo leuk dat papa en mama weg waren, want hij begon te janken als hij hun stem hoorde. Daarna ben ik naar mijn bed gegaan, want morgen wachtte er weer een nieuwe dag.

Vrijdag
Om half 9 hebben we heerlijk ontbeten met z’n drieën. Het was zo gezellig dat we daar ook ruim een uur over hebben gedaan. Ik had voor Cyan wat pepernoten meegenomen die papa en mama me hadden gegeven en ze hadden voor Annabelle stroopwafels meegenomen, waar ze heel erg blij mee waren.
Na het ontbijt zijn we gaan lopen. Ik wilde nog wel graag naar Greenwich, dus de metro gepakt naar Greenwich. Daar hebben we eerst heel lang gelopen, want we konden het centrum niet vinden. Na een bakje koffie van de Starbucks ging dat toch weer een beetje bezig. We kwamen nog een grote poster tegen van Disney princesses on ice, die hier eind oktober komt. Maar goed dat ik dat nu weet, want daar wil ik echt naartoe.
In het centrum aangekomen zagen we dat er een markt was. Hier hadden ze heel veel kraampjes staan met zelfgemaakte sieraden en vanalles. Het was heel erg leuk om daar zo rond te lopen. Ik heb nog een mooie armband gekocht en mama heeft een mooie ketting uitgezocht voor haar verjaardag.
We hebben nog wat boeken gekocht bij de Waterstones en zijn daarna weer op de trein gestapt richting Picadilly circus. Het was inmiddels 5 uur, dus we moest nu wel snel iets gaan eten, want vanavond stond er een voorstelling op het programma. We hebben lekker gegeten bij Adam’s Rib en zijn daarna snel de metro ingestapt, want inmiddels regende het. Na ons even opgefrist en omgekleed te hebben, zijn we naar het theater gegaan. we moesten heel even kijken, maar vonden het vrij snel. We hadden hele mooie plaatsen. In de Dresscircle (het eerste balkon) 6e rij, bijna in het midden. Hier volgt nu een verslag van de musical. Voor de niet-geïnteresseerde: ga verder naar de volgende alinea.
Het was heel leuk om mensen te kijken en daar hadden we de tijd voor. Ik had deze keer gelukkig geen vervelende mensen voor me zitten. We mensen die erg goed lieten zien dat ze geld hadden. De zoon moest mama nog even knuffelen. Ik zei nog zo, niet doen, want nu zit haar haar niet meer, maar hij verstond geen nederlands. En ja hoor, toen ze uitgeknuffeld waren, zat haar haar helemaal niet goed meer. Ze had een plukje verkeerd zitten wat ik samen met mijn moeder goed probeerde te blazen, maar dat lukte niet.
Toen begon eindelijk het stuk. Ze hadden een hele originele manier om te zeggen dat je je telefoon uit moest doen. je hoorde Whoopi Goldberg zeggen dat je ze uit moest doen en geen beeld en geluidsopnames mocht maken. als je een zakje snoep op je schoot had, moest je die NU openmaken, want als je de spelers stoorde; then we will come and get yah. Toen begon het echte stuk:
Het begint dat de moeder overste opkomt en bidt tot God dat het niet goed gaat met het klooster. Of hij alstublieft iemand kan sturen, waar is hun verlosser? Dan hoor je heel hard: there she is folks! Doloris Vancartier!
Ze zingt samen met twee zangeressen in een nachtclub, waar haar vriend de eigenaar van is. Ze droomt ervan om beroemd te worden. Voor haar verjaardag heeft haar vriend haar een producer belooft, maar die is er dan niet, dan wordt ze boos en besluit weg te gaan. Als ze wil zeggen dat ze weggaat, ziet ze haar vriend iemand neerschieten, de handlangers proberen haar nog te volgen, maar ze ontsnapt en gaat naar de politie. Het decor is trouwens geweldig, want alles beweegt en draait en alles wordt in een paar seconden omgebouwd tot totaal iets anders. Op het politiebureau komt ze iemand tegen die bij haar op school heeft gezeten. Hij helpt haar onderduiken. Het is niet zoals in de film de stoere politieman, maar het is een beetje een buitenbeentje, die al sinds school een oogje heeft op Doloris.
In het klooster moet ze natuurlijk alles inleveren en de zwarte jurk aan. Het gaat dan eigenlijk een beetje hetzelfde als in de film, maar dan met veel meer en nog leukere liedjes en meer humor. Ze gaat het koor leiden en je ziet echt heel koor ontwikkelen in het nummer Raise Your Voice van verschrikkelijk vals naar echt heel erg goed. Ze hebben de karakters nog meer uitgediept, wat erg goed gedaan is. Je kunt ook heel erg goed zien dat Whoopi meegeholpen heeft met produceren, want je ziet in het nummer echt de bewegingen van Whoopi, die zij ook maakte tijdens de film. Mary Roberts, het verlegen nonnetje, die wordt gespeeld door Patina Miller heeft echt een geweldige stem. In het liedje gaat ze steeds harder zingen. Totdat ze ineens opstaat en haar keel helemaal opentrekt.
Dan is het tijd voor de kerk. Ze hebben er een beeld van Maria staan waar een net overheen zit en je ziet de steigers en verschillende glas in loodramen doen het niet.
De priester heet de weinige gasten welkom, waar ik wel even om moest lachen, want hij staat voor een gigantische zaal die nokvol zit. Dan komt het koor. Heel netjes beginnen ze te zingen, het nummer Take me to heaven. Moeder overste is natuurlijk heel blij met haar degelijke koor, totdat ze beginnen te swingen.
Ze treden elke zondag op en er komen steeds meer mensen naar de kerk en er komt steeds meer glitter in de kostuums. De kerk haalt genoeg geld op en wordt gerestaureerd. Het koor haalt de voorpagina van de krant. Dan krijgen ze het bericht dat de paus ze komt bezoeken en zijn ze natuurlijk helemaal blij. Het doek valt daarna en je ziet de voorpagina van de krant als doek, wat heel mooi was. Papa vroeg zich al af of het nu afgelopen was, want we waren toch wel ruim twee uur bezig. Ik wees hem er even op dat het pauze was en dat zijn horloge nog een uur later stond.
Na de pauze gaat het verder met de handlangers van Shane, die voor de komische noot in het stuk zorgen. Ze lezen de voorpagina en zeggen dan: he, kijk hier eens! En dan denk je, oh oh, ze hebben haar gevonden, maar dan hebben ze het over een nieuwe McDonalds die geopend is. Natuurlijk heeft Shane wel door wat er aan de hand is en stuurt de mannen naar het klooster.
In het klooster zie je Doloris in haar bed liggen. Dan komt Mary Patrick binnen in haar pyjama met konijnensloffen aan, omdat ze zo zenuwachtig is. langzaam komen ook de andere nonnen en gaan ze samen de show zegenen in een liedje. Dan komt moeder overste met de mededeling dat er drie rare mannen aan de deur stonden met een bobbel in hun broek, die vast niet door haar kwam.
Doloris gaat dus weg en blijft slapen bij Eddie, de politieagent. Daar zingt ze opnieuw het nummer I’m gonna be Fabulous, maar tussendoor komt elke keer het koor, dus besluit ze terug te gaan, omdat ze daar thuis hoort.
Eenmaal daar aangekomen, zijn de handlangers er ook, verkleed als nonnen en dan komt Shane op, verkleed als de Paus. Hij wil Doloris neerschieten, maar ze ontsnapt. Dan volgt er een achtervolging door het klooster. Er worden deuren opengeklapt en langzaam wordt het decor zwart-wit waardoor het echt een doolhof wordt. Als Shane Doloris eindelijk heeft, mag ze nog een laatste schietgebedje doen. ze begint Take me to Heaven te zingen en langzaam zeggen alle nonnen Take me, Take me, Take me, wat ik heel erg mooi vond. Doloris weet dan dat ze er niet alleen voor staat. Dan hoor je opeens een schot en valt ze op de grond. vanaf de zijkant zie je Eddie aankomen, hij had normaal nooit een pistool op zak, maar nu heeft hij Shane neergeschoten, want je ziet Doloris weer opstaan, zo van “Ik ben nog niet dood?” dan valt Shane op de grond en worden de handlangers door de nonnen ingerekend.
Dan komt natuurlijk het concert voor de paus. Alles glittert als nooit tevoren. Iedereen heeft een glitterpakje aan en je ogen beginnen gewoon te tranen.
Het mooiste vond ik nog, dat halverwege het nummer, de spotlight wordt gericht op de dirigent die opeens een wit kleed aanheeft en een wit keppeltje op heeft en dus de paus moet voorstellen, echt geniaal!
Dan komt natuurlijk het applaus en zingen ze nog een nummer. We verbaasden ons er wel over dat de mensen het waarschijnlijk niet nodig vonden om te gaan staan, terwijl dat in Nederland al vrij snel gebeurt.
Het was in elk geval een geweldige avond. Ik vond de voorstelling zelfs beter dan de film. de karakters kwamen beter naar voren en ze hadden Mary Roberts een grotere rol laten spelen en er nog meer humor en liedjes in gestopt. Sheila Hancock, die Doloris speelde was zeker Whoopi-waardig. Na de voorstelling zijn we terug gelopen naar het hotel, waar ik nog even heb gedoucht bij mijn ouders en daarna ben ik naar bed gegaan.

Zaterdag
Deze dag stond dan weer in teken van afscheid. Om 8 uur zijn we naar beneden gegaan voor ons laatste ochtendmaal. Het was weer net zo lekker als gisteren. Daarna werd alles ingepakt en zijn we nog even naar mijn kamer geweest om mijn laptop enzo weg te brengen. Toen gingen we naar de kaartwinkel, want mama moest nog wat halen. Daar hadden ze hele leuke muziek opstaan: Chicago – If you Leave Me Now. Ik deed net of ik het niet hoorde, maar toen papa vroeg of ik er al tegenop zag begon ik toch te huilen. Stom nummer ook. Daarna zijn we naar de metro gelopen en kwam het echte afscheid. Wat heb ik daar toch een hekel aan. Het was zo vanzelfsprekend dat ze bij me waren. Het was net alsof ik gewoon op vakantie was en nu moesten ze dan alweer weg. Maar we houden contact en als ik zie hoe snel de afgelopen twee maanden zijn gegaan, dan zijn ze zo weer bij me. En over een maandje komt ook mijn grote zus langs met Johnny en Oom René.
Ik zal voor vandaag maar weer eens stoppen, want ik merk al dat dit weer veel te lang wordt. Ik moet het echt even beter bij gaan houden. Ik ga zo met Michelle naar de markt, maar daarover hoor je later meer. Bedankt voor het lezen en tot snel!

Liefs, Nadine