Day 154 – Every time we say goodbye…

Every time we say goodbye, I die a little
Every time we say goodbye, I wonder why a little
Why the Gods above me, who must be in the know
Think so little of me, they allow you to go
When you're near, there's such an air of spring about it
I can hear a lark somewhere, begin to sing about it
There's no love song finer, but how strange the change from major to
minor

Every time we say goodbye…

Lieve mensen die me door deze 5 maanden hebben gevolgd.

Dit zal voorlopig mijn laatste verslag worden. Wie weet waar de wind ons leidt, dan kan ik deze site nog een keer oppakken, maar voor nu zit het avontuur erop!
Ik zal jullie nog een keer op de hoogte brengen van mijn belevenissen in deze prachtige stad:
London.

Vrijdag stond ik eigenlijk op het rooster. Sandra en ik hadden allebei ons vakantieformulier ingevuld, allebei precies hetzelfde. Je moet de datum invullen van de dag dat je vertrekt: maandag 18-01 en de dag dat je weer terug komt op werk, wij hebben ingevuld: vrijdag 23-01. Maar de 23e valt op een zaterdag. Op het rooster had Patrizia mij wel ingedeeld en Sandra vrij gegeven. Dit vond ik niet kloppen, dus ik besloot om niet te gaan, overleggen heeft dan geen zin, want dat had Patrizia zelf moeten doen en dan zou ik alsnog moeten werken. Dus telefoon van de haak, deur op slot, Cyan inlichten en niemand tegen komen om de indruk te wekken dat je nog op vakantie bent.
Ik heb ’s morgens niet echt uit kunnen slapen, want ze waren buiten aan het boren en daar werd ik wakker van. We hadden zoveel plannen voor die dag, maar we waren eigenlijk gewoon te moe om iets te doen. ’s middags heb ik Cyan nog even gesproken. Zij zei dat Michele er ’s morgens achter kwam dat ik er niet was. Hij wilde me bellen, maar Cyan zei, oh, maar die is nog op vakantie. Nou, maar ze staat toch echt op het rooster, dus ik bel wel even. Dus Cyan gaf het nummer van de telefoon in mijn kamer: 2210. Mijn nummer was 2770, dus hij had geen gehoor. Later bevestigde Ryan, Sandra’s shiftleader: ja, ik smste net met Sandra, waarschijnlijk zitten ze nu ongeveer in de trein. Toen ik het hoorde lag ik helemaal dubbel, maar ik was ook heel erg blij met de mensen die me ingedekt hebben. Zo kwam in zaterdag op het werk en zei Michele dat hij me gisteren miste. Ik zei heel onschuldig: ja, ik was nog op vakantie!
Ja, maar op je vakantieformulier moet je invullen wanneer je weer terug op het werk bent, heel veel mensen doen dat verkeerd.
Oh, maar ik heb de 23e ingevuld, en het is vandaag toch echt de 23e!

Ze willen gewoon niet toegeven dat het net zo goed hun fout was. Er was verder niet heel veel te doen zaterdag. Wat wel vervelend was, was dat ik dacht dat ik eindelijk Anna Belle weer zou zien, die in India was geweest. Maar ze zaten deze maand al over het budget heen, dus belden ze alle parttimers af. Dus de laatste twee dagen die ik met Anna Belle had kunnen werken gingen niet door.
Na het werk gingen we met een aantal collega’s naar het café dat tegenover het hotel zit voor een afscheidsborrel. We zouden eerst naar een karaoke bar gaan, maar iedereen was blut, dus gingen we maar voor een drankje. Het was heel erg gezellig. Sandra en ik kregen allebei een boekje met allemaal foto;s van mensen van het Charing Cross. Daarnaast kreeg ik nog een portemonnee, een ketting en bijpassende oorbellen.
Zondag morgen was het niet heel druk. Rond 9 uur kreeg ik een smsje van mijn moeder dat ze was aangekomen, dus ik rende snel naar beneden toe om haar te begroeten. Nadat we even boven waren geweest, want ze sliep op mijn kamer, zijn we weer naar beneden gegaan, waar ze nog even een kopje koffie had gedronken en toen op stap is gegaan.
Ik had Michele gevraagd of ik vandaag eerder weg kon, omdat er waarschijnlijk toch niks te doen was en mijn moeder was er. Hij zei dat hij iemand nodig had in de bar, maar Laurent was er ook, dus die kon ook in de bar. Ja, maar hij had ook iemand nodig op de vloer, nou Cyan was er ook gewoon! En dan nog twee stagelopers, ik, en twee shiftleaders.
Rond een uurtje of twaalf kwam Anna Belle binnenlopen om nog even hallo te zeggen. Ik gaf haar haar bedelsleutelhanger en ik kreeg van haar een spiegeltje en pennen uit India, heel mooi. Daarna kwam ook snel mijn moeder, want ik had gesmst dat ik me verveelde en als zij er was kon ik waarschijnlijk eerder weg. We stonden met z’n drieen even te kletsen en al snel kwam Sandra daar ook bij. Rond half 2 kwam er 1 persoon in de bar. Dat is het enige wat ik dan ook gehad heb. Michele zei dat de rest maar even in de bar moest gaan zitten. Ik vroeg aan hem of het nu rustig genoeg was. Er stonden namelijk 3 mensen in de pantry te pouleren. Hij had nog steeds zo zijn redenen om me maar niet te laten gaan, maar om twee uur kon ik dan weg. Snel omgekleed en samen met mama, Sandra en Anna Belle naar de Starbucks gegaan voor een kopje koffie. We hebben daar gezellig een uurtje gezeten en toen was het voor Anna Belle ook weer tijd om naar huis te gaan.
Wij begonnen in mijn kamer met het inpakken, eerst van de koffer en daarna de cadeautjes. Ik kwam er achter dat ik toch nog wel veel spullen had.
’s Avonds zijn mama en ik lekker uit eten gegaan. We kwamen een klein, Perzisch restaurantje tegen. Dit was onbekend, dus dat gingen we maar proberen. We hebben heerlijk gegeten en ondertussen moest er natuurlijk ook veel gepraat worden.
Het was een gezellige avond. Thuisgekomen ging mama meteen door naar bed, want het was die morgen echt heel vroeg geweest. Ik ging nog even met Sandra naar de bar, want ik moest nog afscheid nemen van Rohit. We hebben even gezellig in de bar gezeten en veel lol gehad. Toen kwam toch weer het moment van afscheid. Met de belofte om dan nog een keer langs te komen, ga je dan je bed in.
Maandag was mijn laatste werkdag. Het was weer erg rustig. Ik mocht wel samen met Cyan in het restaurant.
Na de pauze begonnen Sandra en ik met de cadeautjes. Iedereen was heel erg blij met zijn of haar cadeautje. Zo bleek maar weer dat we goede cadeaus hadden gehaald.
Toen we klaar waren met werken hebben Sandra en ik mijn krukken maar eens terug gebracht. Die stonden namelijk nog steeds op mijn kamer. Na 3 maanden bij mij gelogeerd te hebben, konden ze weer terug naar huis. Het was wel grappig, want onderweg zat er een bobbel in de weg die ik niet had gezien, dus ik ging bijna nog een keer door mijn enkel. Het was maar goed dat we krukken bij ons hadden.
’s Avonds gingen we bij Gandima eten. Het was een erg gezellig avond. We hebben vooral erg gelachen om de mok die Gandima had. Een melkman met een heel klein broekje aan die oplost als je warm water in de mok doet. We hebben heel veel plezier gehad en het was een leuke laatste avond.
Dinsdag was ik al vroeg wakker. Mijn moeder en ik hielden ons allebei slapende, want anders dan begon Stephanie tegen ons te praten en daar had ik geen zin in. Zodra ze dan ook weg was, ging het licht weer aan.
Nog even de laatste spulletjes inpakken en op weg naar het ontbijt. We hebben lekker gegeten en toen kwam het moeilijkste moment. Afscheid nemen. Het was echt heel erg moeilijk om afscheid te nemen van al die mensen waar je de afgelopen 5 maanden een band mee hebt opgebouwd. Dan lijkt 5 maanden niet heel veel, maar met de meeste mensen heb ik toch het gevoel dat ik ze al veel langer ken dan 5 maanden. Het voordeel is wel dat London niet heel ver weg is en ik heb heel veel plekken waar ik kan blijven slapen.
Na alle tranen weer gedroogd te hebben, hebben we alle spullen opgepakt en zijn we op de metro gestapt naar Liverpoolstreet waar we overgestapt zijn op de trein. Op het vliegveld aangekomen hebben we toch maar even de koffer gewogen. Deze was 15.9 kilo. Je mag 15 kilo meenemen, maar we hadden twee koffers en ik dacht dat de kleine ongeveer 10 kilo zou zijn, dus dan zouden we nog niet eens aan de 30 kilo, wat dan in totaal mocht, meenemen.
We zijn maar meteen doorgelopen naar de incheck balie. Dan hadden we dat ook meteen gehad. We hebben even de laatste Starbuckskoffie gedronken met een lekker muffin erbij. We hadden nog 2 uur, dus we konden rustig rondlopen. Tegen kwart voor 1 zijn we naar de Gate toe gelopen, waar we nog eventjes moesten wachten, maar toen konden we toch het vliegtuig in. Het was een vrij heldere dag, dus we zouden mooi uitzicht hebben.
Na me 3 maanden ingehouden te hebben, mocht ik nu dan eindelijk mijn blauwe boekje lezen. Het was ontroerend wat iedereen erin had gezet. Grappige herinneringen en lieve woorden. Ik was heel blij dat ik nu niet alleen in het vliegtuig zat.
Na een uurtje vliegen met een Google earth uitzicht kwamen we aan in Weeze. Volgens mama was de man in het zwart die in de verte bij het hek stond mijn vader, maar ik zag niks, dus ik zwaaide maar gewoon. We konden al heel snel onze koffers pakken en ik zag de familie al staan met een groot spandoek. Laura kwam me als eerste tegemoet rennen. Die had ik van de mensen die er stonden het langste niet gezien. Zo’n moment is dan heel mooi. Je kunt eindelijk weer de mensen die je de afgelopen maanden zo hebt gemist weer in je armen sluiten.
Na ook de rest begroet te hebben, hebben we een kopje koffie gedronken en daarna zijn we in de auto gestapt, op weg naar huis. Het was wel raar om weer in de auto te zitten.
Toen reden we eindelijk onze straat in. Als je dan thuis aankomt, zie je een groot spandoek en allemaal vlaggetjes, wat ik wel erg leuk vond. Ik ging eerst alleen naar binnen om Miko te begroeten. Ik dacht dat hij eerst nog even zou moeten kijken, maar hij was helemaal door de dolle heen. Trillend bleef hij maar tegen me opspringen. Ja, dat had ik echt wel gemist. Thuiskomen en meteen begroet worden door de hond, die altijd als je thuis komt blij is. of je nou 5 maanden of 5 minuten weg bent geweest.
We hebben met z’n allen heerlijk snert gegeten en daarna frikadellen en dan ook nog taart. We hadden net de taart op toen de buren nog met een taart aan kwamen zetten. Het was een gezellige avond, maar ik was toch ook wel heel erg moe. Het was een lange dag geweest met ongelooflijk veel emoties. Toen ik eindelijk in mijn bed lag in mijn nieuwe kamer, die echt heel mooi is geworden, duurde het dan ook niet lang tot ik in slaap viel. Na 5 maanden weer in mijn eigen bed.

Zo is mijn leven in London ten einde gekomen. Het waren 5 zware maanden, met veel werk en af en toe heimwee, maar ik heb het heel erg naar mijn zin gehad. Veel gelachen, nieuwe, interessante mensen ontmoet, nieuwe vriendschappen opgebouwd en er een ervaring aan over gehouden die ik nooit zal vergeten.
Ik wil iedereen bedanken die me hebben gesteund als ik het even moeilijk had, mensen die me kaartjes hebben gestuurd en natuurlijk iedereen die me trouw hebben gevolgd via deze site, die over de 8000 keer bekeken is!

Bedankt.

Ik zie jullie allemaal snel. Ik heb nog een paar daagjes om bij te komen en alle contacten weer bij te werken voordat school weer begint.

Heel veel liefs, knuffels en nog veel meer voor het laatst,

Nadine