Day 148 - Brighton

Lieve mensen,

Dit zal een van mijn laatste verslagen worden. Met gemengde gevoelens schrijf ik dit. Mijn eerste afscheid heb ik net gehad, van Nathan die naar Amerika toe gaat. We zijn alweer twee weken verder sinds mijn laatste verslag. In de tussentijd is er natuurlijk weer veel gebeurt. Laten we verder gaan bij waar ik gebleven was…
Maandag begon ik weer gewoon ontbijt te werken. Ik had op het rooster gezien dat ik weer de hele week ontbijt stond ingeroosterd, wat eigenlijk niet de afspraak was, maar ik had geen zin meer om weer te vragen om dingen die ik toch niet krijg. Ik dacht, ik hou deze laatste weken gewoon mijn mond. Ik werk en dat is het. Mijn uren heb ik toch al gemaakt. Dinsdag en woensdag moest ik ook weer gewoon ontbijt. Woensdag kwam ik terug van werken en ging ik naar Sandra toe. Michelle zou maandag weer vertrekken, dus ik was blij dat ik nog eventjes een kamer voor mezelf zou hebben. Sandra zei dat ik naar niet zo blij mee moest zijn, want ik kreeg waarschijnlijk een nieuw kamergenootje. Ik dacht, huh? Sandra had dat van Jeroen gehoord, die in z’n eentje in kamer 1 sliep. Er zouden zondag 2 nieuwe mensen komen. Eentje bij hem en een bij mij. Ik was hier niet blij mee. Ten eerste omdat ze het mij niet hadden verteld en ten tweede, omdat dit al mijn plannen in de war schopte. Ik heb naar de HRM gemaild die bevestigde dat er twee nieuwe mensen kwamen, maar ze wist niet of ik dan ook een nieuw kamergenootje kreeg. Later zag ik Marlon, die over de accommodatie gaat en die zei dat ik een nieuw kamergenootje kreeg. Ik was dus echt niet blij. Ik dacht, zul je zien, kan ik nog twee weken bij iemand op een kamer zitten die ik misschien helemaal niet mag ofzo.
Zondag zouden we met de hele groep uit eten gaan, omdat het Michelles laatste avond was. Vlak voordat we weg gingen kwamen de nieuwe mensen binnen. Arnout en Stefanie. We hebben ons even voorgesteld en zijn toen ook weg gegaan, om te eten. Het was heel erg gezellig en we hebben veel gelachen met z’n allen. Daarna wilden we nog even iets drinken. We dachten dat het wel leuk zou zijn om de nieuwe mensen mee te vragen. Dus we gingen met z’n allen naar de Ha Ha bar. Het was wel gezellig. Rond een uurtje of elf lagen we in bed. om 2 uur moesten we er weer uit, want Michelle ging weg. Het was een slaperig groepje wat er stond om haar uit te zwaaien. Het was toch wel raar dat er iemand weg gaat, want dat komt het voor jezelf alleen maar dichterbij.
Ik ben weer in bed gaan liggen, maar kon totaal niet slapen. Ik moest een paar uurtjes later wel weer vrolijk op mijn werk staan. Nou van vrolijk kwam niet heel erg veel, want ik had ontzettend last van mijn rug en mijn keel. Om 11 uur ben ik dan ook naar boven gegaan en in mijn bed gaan liggen. ’s Middags belde een collega, Joheb nog op of ik met hem wilde ruilen. Dan werkte bij donderdag en vrijdag voor mij en dan had ik dinsdag en woensdag vrij. Nou, goed, geen probleem. Dus ik kon net zo laat slapen als ik zelf wilde.
Om 7 uur ging de telefoon. Het was Cyan, dat Nathan, de shiftleader, even met me wilde praten. Ik dacht, kut, heb ik me verslapen. Dat was vorige week ook gebeurd. Ik had mijn wekker uitgedaan en ben weer in slaap gevallen, gelukkig werd ik wel om 5 over half 7 wakker, dus het viel nog mee. Maar ik baalde dus ontzettend. Toen ik Nathan aan de telefoon kreeg zei hij: Nadine, waar ben je? Ik zei: Sorry, ik ben vergeten mijn wekker te zetten… nee, wacht ik ben vrij!
Het stond niet op het rooster. Dat was Barry de vorige avond vergeten en Joheb was er niet. Dus ik maar uit mijn bed, me aangekleed en naar beneden. Toen ik beneden kwam zei Nathan dat hij Joheb had gebeld en dat hij zich had verslapen. Ik dacht, ja, das leuk, maar ik draai er nu mooi voor op. Maar goed om twaalf uur mocht ik weer weg, dus dat was wel relaxed. Volgende dag gewoon weer werken en donderdag en vrijdag vrij. Sandra en ik hebben even onze vakantie geregeld naar Brighton, waar we maandag naartoe zouden gaan.
Zaterdag heb ik weer gewerkt. In het begin ging het nog wel, maar rond half 11 had ik zo’n last van mijn rug, dat ik naar Barry toe gegaan ben. Ik vroeg of ik na het ontbijt weg mocht, want ik kon zo niet verder lopen. Hij zei nee, want ze hadden niemand achter de bar. Ik zei tegen hem, dat als ik nu niet ging zitten, dat ik dan zondag sowieso niet kon werken. Hij ging wel even overleggen met Michele. Ze zeiden dat ik om 11 uur naar boven kon, 12 uur terug kon komen en dan 2 uur weer naar boven. Ik vond het allemaal best. Om 12 uur ging ik weer naar beneden met totaal geen verbetering. Ik ging aan het werk achter de bar. In de twee uur dat ik er gestaan heb, heb ik 1 tafel met koffie gehad. Ik dacht, och, konden ze dat nou niet met z’n vieren aan? Want een andere collega stond bestek te pouleren in de Pantry. Om 2 uur ging ik weg en ben ik weer in mijn bed gaan liggen. ’s Avonds heb ik naar de receptie gebeld om me ziek te melden voor de volgende morgen. Ik dacht, bekijk het allemaal. Ik loop hier met een zere rug, wat krijg ik ervoor terug? Niks, want ik heb mijn uren al gemaakt. Ze hebben een regel dat je je 3 uur van tevoren moet ziekmelden. 3 uur van tevoren betekent dat ik om half 4 moet bellen dat ik ziek ben. Dus ik dacht, ik bel ’s avonds wel. Volgens mij namen ze het niet heel erg serieus, maar het maakte me allemaal niet veel uit.
Zondag kon ik lekker uitslapen. Toen we uitgeslapen waren, hebben Sandra en ik de koffer in gepakt. Het was heel erg raar om je koffer in te pakken, als je weet dat je een week later precies hetzelfde doet, maar dan neem je alles mee.
Maandag gingen we op tijd weg. Nog de laatste dingetjes in de tas en naar de bus. Na wat gedoe konden we met de bus en dan naar de trein. We hadden via internet kaartjes besteld die we eerst op moesten halen. Daarna gingen we richting de trein. Daar konden we niet door het poortje heen. De man bij het poortje zei dat we 10:06 in de trein hadden moeten zitten, dat we die dus gemist hadden. Wij balen, want nu moesten we nieuwe kaartjes halen. Deze waren 21 pond, terwijl wij ze op internet besteld hadden voor 3 pond. Dat scheelt dus nogal. Maar goed, uiteindelijk zaten we in de trein. Na een reis van een uur kwamen we in Brighton aan. Daar kwamen we er allebei achter dat we eigenlijk geen idee hadden waar het hotel was. Ik stelde voor richting de zee te lopen, want ik wist wel dat het aan de zee lag. Op een gegeven moment kwamen we in het centrum aan. De strand is toch wel heel groot, dus wij liepen maar naar in informatie punt toe. De mevrouw van het informatiepunt zei dat we rechts moesten en dan gewoon links moesten lopen en dat we het vanzelf zagen. We zaten dus wel op de goede weg. In 5 minuutjes lopen kwamen we bij het hotel aan. Het was erg mistig, maar het was heerlijk om de zee te zien en te ruiken. Ik voelde me heerlijk rustig en kalm, een gevoel dat ik 5 maanden lang zelden heb gehad.
Het hotel was echt heel erg mooi. We werden heel erg goed ontvangen door de receptionist en Ken, de conciërge. We kregen onze sleutel en konden naar onze kamer. Helaas geen kamer met zeezicht, maar wel mooi. We hebben even rustig uitgepakt en zijn daarna naar beneden gegaan, waar Ken ons een kaart zou geven met wat we allemaal konden gaan doen.
Daarna zijn we naar het strand gelopen. Het was echt heerlijk om aan het strand te zijn. Als we mensen vertelden dat we naar Brighton gingen, zei iedereen: das toch veel te koud? Je moet in de zomer gaan! Maar ik vond het heerlijk. In de zomer is het toch veel te druk. We zijn naar de Brighton pier gelopen. Het was er een beetje uitgestorven, maar ik kan me voorstellen hoe het in de zomer is. het is een lange pier, met allemaal winkeltjes waar je snoep, eten en drinken kunt halen, een gokhal een attracties.
Na de Brighton pier zijn we doorgelopen naar het centrum, waar een paleis staat. Het Royal Pavilion. Het werd gebouwd in opdracht van prins George IV, die het liet bouwen voor zijn rust, maar vooral voor zijn afspraakjes met zijn maîtresse. Het paleis heeft een tropische, Arabische uitstraling, daar is het zo beroemd om. Het is echt heel erg mooi om te zien.
We zijn nog eventjes rondgelopen en zijn daarna weer naar het hotel gegaan om even uit te rusten en op te frissen.
’s Avonds hebben we heerlijk gegeten bij een restaurant dat Fishy Fishy heet. Sandra had Fish and Chips en ik had een pasta met krab. Nadat we gegeten hebben, hebben we nog even in de lounge van het hotel gezeten. we hadden een voucher gekregen met 50% korting op eten en drinken, dus daar moesten we toch even gebruik van maken. het was erg gezellig en om 9 uur gingen we weer naar boven, omdat we Glee moesten kijken. Halverwege ben ik alleen in slaap gevallen. Om 8 uur gingen we eruit om een verfrissende duik in het zwembad te nemen. Het was heerlijk om weer te zwemmen. Na 3 kwartier zijn we naar boven gegaan om ons om te kleden en daarna hebben we heerlijk ontbeten. Ze hadden heel veel vers fruit wat echt heel erg lekker was. Lekkere broodjes erbij, want we moesten goed eten, want we zouden gaan shoppen. We hadden nog veel dingen op ons lijstje staan. We wilden graag voor een aantal mensen leuke cadeautjes halen, omdat we weg gaan. Je bouwt toch een vriendschap op met de mensen hier en dit is een manier om ze te bedanken, voor deze 5 maanden, die mede door hen, onvergetelijk zijn geworden.
We hebben veel lol gehad met kopen van dingetjes. Voor de meeste hadden we niet iets in gedachten, maar we zijn gewoon tegen dingen aangelopen. We zijn achteraf heel erg tevreden met het resultaat. Ik denk dat we voor iedereen iets hebben gehaald wat typisch bij ze past. Zo hebben we voor Nathan Rose een mok gehaald voor warme chocolademelk. Aangezien hij daar gek op is. Voor Anna Belle heb ik een sleutelhanger gehaald. Nou denk je vast, huh? Een sleutelhanger? Ja, een sleutelhanger, want aan deze kon je bedeltjes hangen, dus ik heb er een paar bedeltjes aangehangen, die symbool staan voor dingen die we samen hebben gedaan. zoals een tas voor het shoppen, een mond voor de uren die we hebben gepraat enzovoorts. Zie, we zijn heel erg creatief geweest. Na een dag winkelen ben je dan ook wel moe. We hebben tussendoor even de spullen terug gebracht en hebben gegeten bij Browns. We hadden allebei tomatensoep en Fishcakes. De soep was echt heel erg lekker en de vis cakejes ook, maar die konden we niet helemaal op. eenmaal thuis hebben we niet heel veel meer gedaan.
De volgende morgen waren we eigenlijk van plan om te gaan zwemmen, maar we hadden allebei geen zin om eruit te gaan. We hebben heel uitgebreid ontbeten. Het restaurant heeft uitzicht op de zee en ook de straat ervoor, die best druk is. dus hebben we gezellig auto’s zitten kijken. Dat is echt heel erg grappig.
Vandaag regende het, maar het was op zich nog wel lekker buiten. We moesten nog een paar laatste dingetjes halen. De rest van de dag hebben we gerelaxt op de hotelkamer. Om 4 uur hadden we een afspraak staan voor een rugmassage, wat echt heel fijn was. Alle stress is er weer uit. Ik heb nog wel last van mijn rug, maar het is heel wat minder geworden.
We besloten om ’s avonds maar gewoon in het hotel te eten. We hadden toch 50% korting. Dus wij dachten om 6 uur te gaan eten, maar het restaurant bleek pas om 7 uur open te zijn. Nou, dan wachten we nog even. Om 5 voor 7 gingen we er weer naartoe. Ik dacht nog even dat de mevrouw daar moeilijk ging doen over 5 minuutjes, want ze zei: ja, het is nog geen 7 uur, maar ze kon ons al wel vast een tafel geven en de kaart. Nou, wat aardig. Ik had zalm en Sandra had vis. We hebben heerlijk gegeten en gekletst. Het eten was niet duur, zelfs niet met de helft korting. We hoefden alsnog maar 11 pond per persoon te betalen.
En toen was de laatste dag alweer aangebroken. We gingen eerst zwemmen en daarna ontbijten. Na het ontbijt konden we alles inpakken. De koffer paste maar net dicht. We hebben uitgecheckt en daarna zijn we vertrokken. We hebben nog even broodjes gehaald bij een bakker en daarna zijn we op weg gegaan naar de trein. We moesten nog wel de berg op met een zware koffer, maar we zijn er gekomen. De kaartjes afgehaald en daarna zijn we in de trein gestapt. De terugreis ging erg snel. Voor we het wisten hadden we Brighton achter ons gelaten en reden we London alweer in. Vier dagen gaan zo snel voorbij, dan realiseer je je ook opeens dat ik nog maar vier dagen heb en dat deze net zo snel voorbij gaan als de afgelopen vier dagen. Ik wil alleen nog niet aan het afscheid denken. Ik concentreer me eerst op zondag, want dan komt mijn moeder voor de 3e keer voor mij overvliegen. Deze keer mag ik dan ook mee naar huis. Het nadeel is wel, dat ik altijd familie achterlaat. Mijn Charing Cross familie, mijn familie in London…

Familie in Nederland, vrienden in Nederland,

Ik groet u en zeg: Tot snel!

Nadine