Day 33, Musical 1, The Phantom of the Opera

Lieve mensen,

Bereid je even voor op een lang verslag.

Dinsdag heb ik dus even snel mijn kleren opgeruimd en daarna ben ik langs Charing Cross road gelopen om op zoek te gaan naar een van mijn favoriete boeken: Ella Enchanted. Door de regen ben ik Charing Cross afgelopen. Daar heb ik iets geleerd. Als het regent in London, ga dan nooit te dicht bij de stoeprand lopen. Ik kon nog net op tijd aan de kant gaan, anders was het Bridget Jones all over again. Uiteindelijk heb ik mijn boek gevonden bij de Foyler. Een geweldig grote boekenwinkel. Ik had er graag de hele middag rondgelopen, maar ik wist dat Laura naar opa en oma zou komen en dat ik nog even met haar zou kunnen praten op skype. Onderweg naar het hotel vroeg iemand mij de weg naar Nelson’s Gardens of zoiets. Ja, weet ik veel, ik verdwaal zelf ook altijd. Ja, ik verdwaal altijd, maar ik heb wel altijd een kaart bij me. Dus hebben we het even opgezocht en zo kon ik haar toch nog gewoon de weg wijzen en voelde ik mij heel erg trots. Daarna ben ik snel doorgelopen naar het hotel om met Laura te kunnen praten en dat hebben we gedaan.

Hier volgt een mededeling voor mensen die niet geïnteresseerd zijn in een verslag van The Phantom of the Opera. U wordt vriendelijk verzocht door te scrollen naar de volgende alinea. Alvast bedankt.

Annabelle en haar zus zouden om 6 uur hier zijn. Dus ik had ervoor gezorgd dat ik om 6 uur aangekleed was en gegeten had. Omdat naar het theater gaan altijd een speciale gelegenheid is, hadden Michelle, Sandra en ik allemaal een jurkje aan. Toen Annabelle en haar zus er waren zijn we op weg gegaan om kaartjes te halen. Omdat er geen discount tickets meer over waren, zijn we maar doorgelopen naar het theater. Ondertussen begon het weer te regenen en kreeg ik weer natte voeten, omdat ik open schoenen aanhad. Met een gespikkelde panty en een gespikkelde jurk van alle regendruppels kwamen we dus aan bij het theater. Na nog wat gedoe met betalen, want ik wilde alles in een keer betalen, omdat ik zeker wist dat ik genoeg geld op mijn pasje had staan, maar ze accepteerden mijn soort kaart niet en ik had mijn creditcard niet bij me. We hebben dus in twee delen betaald, maar we hebben betaald en we hadden kaartjes!
We zaten op het balkon dus we moesten de trap op. we zaten best hoog, maar ook mooi in het midden dus we konden alles heel goed zien. Tenminste, totdat er mensen voor ons gingen zitten. Ik had namelijk iemand die niet stil kon zitten, waardoor ik de hele tijd bezig was met naar links en dan weer naar rechts buigen. Ik kan me ook heel goed voorstellen dat mensen in het donker, het heel erg belangrijk vinden dat hun haar goed zit, want ja, ik zat er natuurlijk wel tegenaan te kijken. Daarom was ik ook erg blij toen ze uitgebreid haar haar goed ging doen en mijn zicht belemmerd werd door haar hoofd en armen. Maar in elk geval had zij haar haar goed zitten. Ook vond ze het nodig om, toen er een nutteloze pop in de hoek werd gegooid, half te gaan STAAN om te kijken wat er met die arme pop gebeurt was. Stel je voor dat z’n been d’r af lag. Goed, nu hebben we het geklaag gehad over vervelende mensen in het theater, wat ik op de een of andere manier altijd heb en me heel erg aan erger. We gaan nu verder met het gedeelte over het stuk:
Het begon net als in de film met de veiling. Er liggen een aantal grote voorwerpen op het podium met doeken eroverheen. Er worden een aantal dingen geveild, zoals het muziekdoosje met de aap, aan meneer Raoul. Dan wordt het doek van het middelste voorwerp eraf gehaald. Daar ligt dan een hele grote kroonluchter. Alle mensen gaan weg en de kroonluchter vliegt door de lucht omhoog waar hij aan het zeg maar plafond van het podium blijft hangen. Dan begint het stuk bij de repetitie van Hannibal. Hele mooie kostuums met geweldige kleuren. Als Charlotta het nummer Think of me begint te zingen komt er opeens een decor naar beneden waardoor je je echt rot schrikt. Dan gaat Christine natuurlijk zingen en halverwege krijgt ze een rok om en is zij de hoofdrolspeelster. Ze zingt naar de zaal toe, maar als ze klaar is, zie je achter haar een doek open gaan, waar applaus vandaan komt en waar je alleen een dirigent ziet staan en het “zwart van de zaal”. Echt heel mooi gedaan.
Daarna zie je haar in haar kamer zitten samen met haar vriendin en komt het nummer Angel of Music. Ik vind de actrice in de film overigens wel beter dan die ik nu gezien heb. deze kwam best kinderlijk en nogal vrolijk over, terwijl zij juist best serieus en bang is. Maar goed, dan komt natuurlijk The Phantom uit de spiegel en komt het moment waar ik het meest benieuwd naar was, het meer en de kerker. De weg naar beneden hebben ze heel goed gedaan. Je ziet ze aan de achterkant van het podium over een soort brug heenlopen. Als ze naar links lopen, loopt de brug af naar links, dan lopen ze de andere kant op en gaat hij naar rechts naar beneden. Op de grond is allemaal rook en als ze in het bootje langskomen komen er langzaam allemaal kandelaars naar boven. Echt heel cool gedaan.
Op zich hebben ze best een kleine cast, vooral bij het applaus viel me dat op. Tijdens de musical lijkt het net alsof er minstens 50 mensen op het podium staan. Vooral bij het nummer Masquerade. Er is een grote trap waar veel mensen op staan en die dansen via die trap naar beneden. De kostuums tijdens dit nummer waren zo mooi! Overal kleur en glitters en je weet niet waar je moet kijken. Op een gegeven moment denk ik, goh het is toch best moeilijk om zo stil te blijven staan op de trap. Ik keek naar een clown die op de trap stond. Hij bewoog niet echt, maar toch ook wel. Ik dacht, natuurlijk, er staan een aantal poppen op die trap en die bewegen mee met de trap! Daardoor leek het net alsof er veel meer mensen waren dan dat er waren. Slim om zo je cast op te vullen!
Wat ik wel een beetje raar vond, was dat aan het einde van dat nummer de kroonluchter naar beneden valt. Daarna is er pauze, tijdens te pauze gaat de kroonluchter weer omhoog, dus die hangt er dan gewoon weer. Aan de andere kant denk ik dat het niet anders kon, want ze kunnen die kroonluchter niet zomaar verplaatsen en het is nog raarder als de kroonluchter valt en dan opeens weer naar boven komt, omdat ze anders niet kunnen spelen.
Ik heb altijd een hekel aan pauzes, want ik wil gewoon dat het stuk verder gaat. Pauzes hier zijn trouwens wel anders dan in Nederland. Hier komen ze echt met van die boksen aanlopen waar ze ijs in hebben staan en m&m’s enzo. Dat vond ik dus wel heel erg grappig, want dat doet me altijd aan films denken. Na de pauze gaat het natuurlijk weer heel erg snel. Ze beraden een plan om The Phantom te pakken. Want ik toen wel heel cool vond, was dat ze, voordat de opera die ze dan gaan opvoeren om hem te lukken, gaan spelen, de beveiliging aan het versterken zijn. Dan hoor je opeens de stem van The Phantom: I am here. Dit herhaald hij een aantal keer, alleen hoor je het vanaf verschillende plekken, achter je, links, rechts, voor, waardoor je ook echt het idee hebt dat hij overal is en dat je zelf in het stuk zit.
Dan komt natuurlijk het mooie moment van The point of no return, ik hou van dat nummer. Als het masker wordt afgerukt, geweldige schmink trouwens, verdwijnen Christine en The Phantom door een gat in het podium. Dan komen ze weer in de kerker met het meer en de kandelaars. Christine heeft ondertussen de trouwjurk aan die eerst de pop achter de spiegel aanhad. Natuurlijk komt Raoul achter ze aan. Hij klimt onder het hek door, maar krijgt een strop om zijn hals. Dat was trouwens wel heel goed gespeeld, want die strop hangt aan het plafond. Hij moet dus spelen dat hij net met zijn tenen bij de grond kan. je ziet hem dus de hele tijd heen en weer wiebelen, maar als je goed keek, dan stonden zijn voeten gewoon nog aan de grond, dat was echt wel heel geloofwaardig neergezet. Je hoort steeds de stemmen van de boze menigte met hooivorken en fakkels (het verbaasde me dat ik jou daar niet tussen zag Lau!). dan pakt The Phantom na heel veel gezang en getwijfel en gezoen, een kaars en brand het touw van de strop door en Christine en Raoul gaan weg.
Christine komt nog een keer terug, maar gaat dan weer weg. Je ziet dan ook de mensen over de brug lopen en via het hek naar beneden klimmen
The Phantom gaat in zijn troon zitten en gooit een zwarte doek over zich heen. De vriendin van Christine komt als eerste onder het hek door. Ze haalt de doek weg en The Phantom is weg. Het enige wat er in de stoel ligt is het witte masker. Ik weet nog steeds niet hoe ze dit gedaan hebben. Ik denk dat ik morgen even terug ga en die stoel ga onderzoeken. Ik denk dat hij door de stoel onder het podium terecht is gekomen, maar vlak voordat ze het doek wegtrekt, zie je nog steeds een omtrek van een mens daaronder. Ik vond het echt een fantastisch einde, omdat het zo mysterieus is, net als The Phantom zelf.
Dit was mijn eerste musical verslag. Er zullen er meer volgen. Bij heel veel half price ticketsstands liggen overzichten van alle musicals. Deze heb ik meegenomen en aan mijn muur geplakt. Hierop ga ik bijhouden welke musicals ik heb gezien.

Voor de mensen die het verslag hierboven niet hebben gelezen, welkom terug. Voor de mensen die het wel gelezen hebben, bedankt en lees nog even verder.

Goed, even verder gaan bij waar we gebleven waren.
Woensdag was ik ziek. Ik was heel erg misselijk toen in opstond en toen ik begon te kokhalzen, dacht ik, hm, misschien is het verstandig om vandaag maar niet naar het werk te gaan. Dus ik heb die dag lekker in bed gelegen.

Donderdag moest ik weer ontbijt doen. De mensen besloten voor een keertje eens om perfect verspreid over de morgen te komen. Het was dus nooit stil, maar ook niet te druk dat je heel gestrest werd. Voor lunch hadden we maar 15 mensen, maar de manager en shiftleaders waren allemaal gestrest, omdat de grote baas, de eigenaar van Guoman zou komen. Alles moest dus blinken en kaasrecht staan, nog rechter dan normaal. De tijd ging nog redelijk snel en ik ben gelukkig de baas niet tegengekomen, stel dat je net een glas laat vallen als er zo iemand is!
Om drie uur kon ik dus naar huis. Michelle had een splitshift en moest om 5 uur weer beginnen, dus Sandra en ik besloten nog even te wachten met boodschappen doen, totdat zij moest beginnen. We wilden eerst naar de Marks & Spencer, en naar de H&M, want ik wilde nog een nieuw shirtje hebben, omdat we die avond uit zouden gaan. Eerst maar naar de H&M. We liepen en kwamen mensen tegen. Goh, wat een toeval in zo’n grote stad. Niet dus, maar wat wel toevallig was, was dat er twee jongens tegen de muur geleund stonden. Ik dacht bij mezelf, hé, die lijkt op iemand die bij mij op school zat in Nijverdal. Toen ik erlangs liep dacht ik. Nee hij lijkt er toch niet op, het IS hem. Ik hoorde hem ook zeggen toen wij langsliepen: “Hé, die zat bij mij op Reggesteyn!” Sandra vroeg zich al af waarom ze zo aan het staren waren.
Bij de H&M hebben we na 7 pasobjecten een leuk shirtje gevonden voor die avond. Bij de Marks & Spencer konden we niet echt vinden wat we zochten, dus gingen we maar naar de Tesco. Daar hebben we boodschappen gedaan. We hadden best veel, dus zware tassen. Toen we bij de deur van de Staffentrance kwamen, bedacht ik me dat ik nog een brief op de post moest doen. dus dat we weer terug konden lopen naar het postkantoor. Fijn…
Uiteindelijk zijn we boven gekomen. We hebben gegeten, een film gekeken en Malibu gedronken. Toen hebben we ons omgekleed en klaargemaakt en zijn we op weg gegaan naar The Roadhouse. We hoefden deze keer onze ID niet te laten zien, dus konden we gewoon naar binnen. Door de week is het voor 10 uur gratis, dus hoefden we geen entree te betalen, wat ook wel leuk was.
We besloten te beginnen met een drankje. Ik wilde wel graag eerst prijzen weten, dus keek ik op het menu. Daardoor kwamen we erachter dat het tot half 11 Happy Hour was. Dus hadden we al snel besloten aan de cocktails te gaan. Omdat we om de beurt zouden betalen en we met z’n drieën waren, Laura, Sandra en ik (Robin wilde geen cocktails) hadden we al snel uitgerekend dat we in een half uur drie cocktails moesten bestellen. Om kwart over 10 hadden we nog maar 1 cocktail gehad dus om het zekere voor het onzekere te nemen, bestelden we ieders maar 2 cocktails. Daar was de barman niet heel erg blij mee, maar wij wel. Wij liepen dus rond met twee cocktails, dus gingen we maar even zitten. We hebben dus in een half uur 3 cocktails achterover geslagen. Ik heb een Porn Storm gehad, een Screaming Orgasm en Raspberryflavour. Even voor de duidelijkheid, dit zijn namen van cocktails, ik heb ze ook niet verzonnen.
Goed, toen Michelle en Natalie er ook waren zijn we gaan dansen. In een van mijn eerdere verslagen heb ik volgens mij al gezegd dat we een dans, genaamd The Chicken hadden uitgevonden. We zijn nu nog iets verder gegaan op het gebied van dierendansen. Ik zal ze even op een rijtje zetten.

The Chicken: stop je handen onder je oksels, buig iets door je knieën, beweeg je armen op en neer en draai op de maat van de muziek een rondje.

The Fish: zuig je wangen naar binnen, kijk scheel, klap je handen samen en ga van links naar recht met je handen op de maat van de muziek.

The Horse: hou je beide handen ter hoogte van je borst, alsof je teugels vast heb. ga op de maar van de muziek door je knieën.

The Pinguïn: hou je armen stijf tegen je lichaam, maar zet je handen naar buiten, dan waggel je heen en weer op de maat van de muziek. Net als in Marry Poppins.

En dan nu, the all time favorite….. pampadampampampaaaam:

The Kangaroo: buig je knieën, hou beide handen op borsthoogte en beweeg ze naar beneden tot aan je buik en dan weer opnieuw. Ondertussen hop je op en neer op de maat. Bij deze hoort ook een tekst:
In de buidel, stop hem in de buidel, in de buidel!

Met andere woorden, we hebben helemaal dubbel gelegen. Rond half 1 was ik alleen heel erg moe. Ik was dan ook al 20 uur wakker. Het was toch een beetje slopend, er vroeg uit, werken en dan uit gaan. Maar het was het allemaal weer waard. Vooral toen er een man van in de 30 kwam smeken of ik met hem wilde dansen, had ik het helemaal gehad. Ik kon wel een heerlijke bitchmove maken door een hand in de lucht te steken en heel verveeld de andere kant op te kijken. 1 uur waren Michelle en ik weer thuis.

Vanmorgen kon ik weer uitslapen. Half elf stapte ik dus onder de douche. Daarna ben ik even verder gegaan met de brief aan thuis. Toen kwam Sandra vragen of ik mee ging voor de lunch, dus toen heb ik gegeten, nog even gewacht op Annabelle die op 12 uur vrij was en om 1 uur was ik weer boven. Van kamer opruimen wat ik van plan was was niks meer gekomen. Ik moest nog even een nieuw kaartje voor internet halen, maar het was heel druk bij de receptie, dus ik dacht, nou, ik kom later wel terug. Dat heb ik dus samen met Sandra gedaan. We gingen nog even wat foto’s gemaakt voor onze poster die we voor school moeten maken. daarna gingen we een kaartje halen en ik kreeg er nog een bij, want ik had een kaartje gekregen van Kerstin! Die hangt nu dus tussen mijn posters aan de muur. Een heel eervol plekje dus. Daarna zijn Sandra en ik nog even naar de Argos gelopen, omdat we een bureaulampje nodig hadden. Toen hebben we gegeten en ben ik begonnen aan dit verslag. Wat inmiddels (want ik typ het eerst in words) alweer 5 pagina’s lang is. Tja, ik heb je van te voren gewaarschuwd. de foto’s van alles die volgen later.
Vanavond gewoon weer op tijd naar bed, want morgen begint het weekend, wat dus weer druk wordt. Ik typ na het weekend weer verder.

Tot dinsdag!

Liefs, Nadine